ورزش بانوان نیازمند فرهنگ‌سازی
زهرا طهماسبی از دشواری‌های ورزش بانوان می‌گوید
*محسن قراگوزلو
*روزنامه‌نگار
«زهرا طهماسبی» رئیس کمیته بقا در طبیعت و کمیته آمادگی جسمانی هیئت ورزش‌های همگانی استان، نایب‌رئیس بانوان در امور شهرستان‌ها، که حدود بیست سال است باشگاه دارد و در رشته‌های گوناگونی چون ورزش صبحگاهی، پیلاتس، ایروبیک، آمادگی جسمانی و بدنسازی فعالیت دارد، درباره مسائل و مشکلات ورزش همگانی بانوان با همدان‌نامه به گفتگو نشسته‌است:
- وضعیت ورزش‌های همگانی همدان را در مقایسه با دیگر استان‌ها چگونه ارزیابی می‌کنید؟
متاسفانه فضای فرهنگی در استان کمی بسته است و خانواده‌ها نسبت به ورزش بانوان دید باز ندارند. ما بانوانی داریم که در مسابقات برنده می‌شوند و به سطح کشوری می‌رسند؛ اما خانواده‌ها اجازه حضور نمی‌دهند و به همین دلیل در سطوح بالای بسیاری از رشته‌های ورزشی از همدان بانوان موفق کم داریم یا اصلا نداریم. این موضوع نیازمند فرهنگ‌سازی است که متاسفانه صداوسیما در این زمینه کم‌کاری می‌کند.
البته در ۵یا ۶ سال گذشته فضای ورزش بانوان بهتر شده، اگر کسی دوچرخه‌سواری کند کسی برای او مزاحمتی ایجاد نمی‌کند، من هجده سال است برای کارهای روزمره هم با دوچرخه تردد می‌کنم، با این‌که در شهرک مدنی ساکنم و در مناطق بالای شهر نیستم کوچکترین مشکلی نداشته‌ام. ورزش‌های گروهی مانند دوچرخه‌سواری، پیاده‌روی‌های گروهی، انجام حرکت‌های ایروبیک، دویدن و مانند این هم تقریبا وضعیت بهتری نسبت به بیست سال پیش دارد.
- از مشکلات و موانع ورزش بانوان در استان بگویید.
دولت باید بیشتر حمایت کند. ما در زمینه ورزش صبحگاهی مشکلی که داشتیم این بود که بعضی حرکات را نمی‌توانستیم در بوستان‌ها و فضاهای عمومی اجرا کنیم، با همکاری آقای سبزواری چندین سالن سرپوشیده به صورت رایگان در اختیار بانوان قرار گرفت تا راحت‌تر ورزش کنند. من گاهی فکر می‌کنم چون ورزش همگانی رایگان شده مردم خیلی قدردان نیستند و استقبال شایانی صورت نمی‌گیرد. مثلا من به عنوان مربی گاهی اول صبح بهترین زمان ممکن به سالن می‌روم و می‌بینم تنها پنج یا شش نفر در سالن هستند، این‌جا ما دیگر از دولت و مسئولان نباید گله کنیم.
- در ورزش‌ها بانوان چه نیازهای برآورده نشده‌ای وجود دارد؟
فضای ورزش کافی و با امکانات برای بانوان وجود دارد؛ اما شهریه باشگاه‌ها برای ارائه خدمات در برخی از رشته‌ها کمی گران است، خیلی‌ها نمی‌توانند در این رشته‌ها فعالیت کنند. در شغل ما مسئله اساسی این است که تعداد باشگاه‌ها خیلی زیاد است، مثلا در محوطه‌ای من کار می‌کنم ۶ باشگاه وجود دارد، وقتی کسی با هزینه گزاف باشگاه تاسیس می‌کند انتظار دارد بهره آن را ببرد، وقتی تعداد باشگاه‌ها بیش از نیاز جامعه باشد درآمد باشگاه‌دار کم می‌شود، شاید بهتر بود توزیع عادلانه‌ای از نظر فاصله مکانی صورت می‌گرفت. مسئله دیگر این است که باشگاه‌ها از نظر امکانات و مهارت مربی درجه‌بندی نشده‌اند. مثلا باشگاهی که مربی با ۲۰ سال سابقه کار و طی دوره‌ها و کارگاه‌های گوناگون با باشگاهی که مربی آن در چند روز فقط مدرک مربیگری آمادگی جسمانی گرفته هیچ تفاوتی نباید داشته باشد؟ مشکل این است که سازمان ورزش و جوانان در جلسه تعیین تعرفه باشگاه‌ها مربی یا باشگاه‌دار دعوت نمی‌کنند که میزان شهریه هر رشته را عادلانه و تخصصی تعیین کنند.
مشکل دیگر ما بیمه است. مربی و باشگاه‌دار بیمه ندارد، یعنی یک مربی ممکن است پس از سال‌ها تلاش با یک آسیب خانه‌نشین شود و برای هزینه زندگی با مشکل روبه‌رو شود، ما که سلامتی را به مردم جامعه هدیه می‌دهیم اگر اتفاقی برایمان رخ دهد که نتوانیم ورزش کنیم باید کنج عزلت گزیده و خانه‌نشین شویم.
مالیات بر ارزش افزوده از دیگر مشکلات باشگاه‌هاست. تریبت بدنی از سال ۸۶ بدون این‌که به باشگاه‌داران اطلاع دهد چنین چیزی را تعیین کردند و جالب است که ما سال گذشته متوجه شدیم و با تعیین هزینه سنگین چندسال گذشته، با تهدید به صادرنشدن مجوز ما را وارد کردند که مالیات بر ارزش افزوده را پرداخت کنیم.
وسخن آخر؟
نیاز اساسی ورزش بانوان فرهنگ‌سازی است چراکه همدان شهر بسته‌ای است و مردمان شادی ندارد. یوگای خنده در بیشتر استان‌های ایران برگزار می‌شود؛ اما در همدان از آن استقبال نمی‌شود. شاید اگر مسئولان آغازگر شادمانی مردم باشند ما فضای شادتری در ورزش داشته باشیم.