پاسخ به یک گزارش

*وحید بشیری

*نماینده انجمن حامیان حیوانات بی‌پناه طبیعت در استان همدان

در تاریخ یک مرداد سال ۹۹ مطلبی تحت عنوان «کی بود ؟ کی بود؟ تو بودی…» در هفته‌نامه همدان‌نامه منتشر شد. در این مصاحبه شهردار شهرستان بهار و نماینده یکی از انجمن‌های حمایت از حقوق حیوانات در همدان درباره کشتار غیرقانونی و غیر اخلاقی سگ‌های بی‌سرپرست شهرستان بهار توسط پیمانکار مطالبی را بیان کرده‌اند که در خوشبینانه‌ترین حالت نشان از ناآگاهی آن‌ها در این زمینه دارد.

شهردار بهار می‌گوید به پیمانکار تاکید کرده سگ‌ها را در انظار عمومی نکشند. کشتن سگ‌ها علاوه بر غیراخلاقی بودن آن بر خلاف دستورالعمل‌ها و بخشنامه‌های صادره در رابطه با ساماندهی سگ‌های بی‌سرپرست است. ایضا امضای تفاهم‌نامه بین شهرداری و پیمانکار در رابطه با کشتار سگ‌های بلاصاحب فاقد وجاهت قانونی بوده و هیچ دستورالعمل و بخشنامه‌ای در این خصوص وجود ندارد. در دستورالعمل‌ها و بخشنامه‌ها تاکید بر اجرای طرح عقیم‌سازی این حیوانات است. سپردن و نگهداری سگ‌های بلاصاحب به افرادی که به ظاهر حامی حقوق حیوانات هستند نافی وظیفه‌ای است که به عهده سازمان‌های قانونی و شهرداری‌هاست. شهرداری بهار با اجیر کردن پیمانکار اقدام به کشتن سگ‌ها کرده و می‌بایستی به عنوان آمر یک امر غیرقانونی پاسخگو باشد.

شهردار بهار تأکید بر نگهداری سگ‌های بی‌سرپرست دارد؛ این مطلب بار دیگر نشان می‌دهد ایشان یا واقعا کمترین آشنایی با دستورالعمل‌ها و بخشنامه‌های مربوط به سگ‌های بلاصاحب ندارد یا اگر دارد در این راه سنگ می‌اندازد. مراحلی که باید در رابطه با سگ‌های بلاصاحب انجام شود شامل زنده‌گیری، انجام قرنطینه و غربالگری، عقیم‌سازی، انگل‌زدایی، انگل‌تراپی، واکسیناسیون، پلاک‌زنی و در نهایت واگذاری یا رهاسازی در محل زنده‌گیری این حیوانات است.

همچنین ایراداتی به سخنان «مصطفی جوادی» نماینده یکی از انجمن‌های حمایت از حقوق حیوانات در همدان وارد است. وی گفته ما بارها تاکید کرده‌ایم که اگر می‌کشند حداقل سگ‌های خطرناک را بکشند.

الف) در فاصله‌ای تقریبا طولانی که پیمانکار تفنگ به دست با این حیوانات مظلوم دارد، از کجا معلوم می‌شود که سگ خطرناک است یا نه.

ب) وی در ادامه سخنان خود می‌گوید ما گفته‌ایم که سگ‌های حامله یا مادر چند توله سگ را نکشید! آیا پیمان کار یا شکارچی که به دنبال منفعت مالی است در زمان کشتار به این موضوع توجه می‌کند؟ آیا چنین شیوه نگرشی به این حیوانات مظلوم مشروعیت بخشیدن به پدیده شوم سگ‌کشی نیست؟ آیا شناسایی سگ‌هایی که مبتلا به بیماری صعب‌العلاج و خطرناک هستند در صلاحیت و حیطه وظایف شهرداری ها و پیمانکار است یا در تخصص دامپزشک مجرب و متعهد؟

ضمنا آیا سرنوشت سگ‌های مبتلا به بیماری‌های درمان‌ناپذیر و خطرناک بایستی با تیر و تفنگ رقم بخورد؟  پاسخشان تیر و تفنگ است؟ یا آن‌که باید با احترام به اصول اخلاقی و قانونی بایستی آن‌ها را توسط دامپزشک مجرب یوتانایز (مرگ با شفقت) کرد؟

آیا درخواست اختصاص مبلغ پنجاه هزار تومان هزینه سگ‌کشی برای هر قلاده سگ از شهرداری بهار توسط وی به منظور ساماندهی به سگ‌های بی سرپرست راهکار و پیشنهاد اصولی و مبتنی بر واقعیات به شمار می آید؟

در پایان امیدوارم با کلام و کردارمان راه را برای انجام و تداوم یک عمل غیر اخلاقی و در تضاد با قوانین موضوعه هموار نکنیم.