*یلدا خاکباز
*کارشناس ارشد مردم‌شناسی
در نخستین یادداشت از سلسله یادداشت‌های حول موضوع اهمیت آموزش حقوق کودک از تعریف آموزش حقوق کودک آغاز کردیم. در این یادداشت اشاره خواهیم داشت به هدف آموزش حقوق کودک، که همان آشنا کردن این مخاطبان با گسترش شناخت آن‌ها نسبت به اهمیت به کار بستن حقوق بنیادین، از دیدگاه انسانی و جامعه و تشویق آن‌ها برای پشتیبانی و ارج نهادن به آن حقوق است. مردم باید تشویق شوند که خود را شرکت‌کنندگان پویای روند دگرگونی بپندارند، نه قربانیان بی اراده دگرگونی‌هایی که پیرامونشان رخ می‌دهد.
برای زندگی در جامعه دموکراتیک تر هر فرد باید در فراگیری کیفیت‌های فردی، دانش، دیدگاه‌ها و مهارت‌های لازم تلاش کند. جوان‌ها باید از راه آموزش نظام مند حقوق بشر پی ببرند که موضوع حقوق چیزی است که هر روزه با آن روبرو می‌شوند و بخش جداناشدنی از کیفیت زندگیشان و همچنین زندگی جامعه‌شان و تمام جهان است. نقض حقوق بشر تنها موجب آسیب رساندن به یک فرد نمی‌شود بلکه اختلاف‌های سیاسی و اجتماعی را دامن می‌زند. موضوع حقوق بشر به شکل مستقیم و غیرمستقیم با زندگی فرد پیوند می‌خورد.
آن‌چه اهمیت دارد این است که شرایط برای فراگیری حقوق کودک به ویژه آشنایی با پیمان نامه حقوق کودک باید فراهم شود. آگاهی درباره ضرورت اجرای حقوق کودک و پشتیبانی از آن و پاسخگویی به کودک به نیازهای رشدی کودک از جمله وظایف و اهداف حقوق کودک است که یاددهی در محیطی انجام شود که بازتاب دهنده توجه به آرمان‌ها و به کار بستن حقوق بشر و کودک باشد. به شکلی که کودک در این فضا از برقراری ارتباط با دیگر کودکان و بزرگسالان احساس امنیت و شادمانی کند.
هر چند میزان موفقیت آموزش حقوق کودک به شماری از عوامل بستگی دارد. آموزگار، دانش آموزان، برنامه آموزشی، کتاب‌های درسی، شیوه آموزشی و این زمان بیشتر از همه ظرفیت‌ها و بسترهای تکنولوژی و اینترنت از جمله عوامل هستند. اگرچه همه این عوامل مهم هستند. «شیوه آموزش» بی‌گمان از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. در آموزش باید بین شیوه‌ها و عملکرد باید توازن باشد. وگرنه حقوق دانش آموز در همان روند آموزش زیر پا گذاسته می‌شود.
این جستار پیوسته است…