چرایی دوام همدان‌نامه
احمد بیگریان کارگردان تاتر
ورق زدن و خواندن روزنامه، عادتی نیست که از یادها برود. حتی زمانی که تغییرات اساسی در بنیان‌های سیستم نشر و خبر، چه در محتوا و چه در شکل ارائه کاملا دگرگون شده باشد، بازهم دیدن روزنامه و ورق زدن کاغذ کاهی حتی در زمانی کوتاه، لذت‌بخش و دلنشین است. روزنامه و مجله آدم را یاد خیلی چیزهای ارزشمند می‌اندازد. چه کسانی که حتی صفحات فوت و آگهی‌ها و تبلیغات را هم برای خواندن از دست نمی‌دادند. عالی‌ترین نوع دریافت اطلاعات از طریق روزنامه اتفاق می‌افتد. غرق شدن در صفحات روزنامه و مجله لذتی دارد که تنها نسل‌های گذشته تجربه‌اش می‌کردند. بزرگ شدن در لابلای صفحات روزنامه، شخصیت مستحکم ایجاد می‌کرد. چیزی که جای خالی‌اش امروزه به وضوح دیده می‌شود. روزنامه‌های بی‌خواننده غم‌انگیز هستند. حجم سنگین آن‌ها را می‌توان در اتوشویی‌ها دید. حتی امروزه ورق زدن روزنامه در سایت‌ها و صفحات مجازی هم مدُ نیست. در چنین وضعیتی دوام و ماندگاری یک هفته‌نامه به نام همدان‌نامه جای تعجب دارد. چرا همدان‌نامه می‌ماند و مورد توجه قرار می‌گیرد؟ خیلی ساده است، همدان‌نامه صدای بلند مردمان همدان است. مرکز بیان خواست‌ها و مطالبات مردم است. از کوچه‌ای که آسفالت می‌خواهد تا استقرار فرهنگ و پیگیری تمدن‌های گذشته و آنچه که بر این کهن شهر چند هزارساله رفته است، دغدغه هفته‌نامه همدان‌نامه است. پیگیری خواست‌های مردمی همیشه سرتیتر همدان‌نامه بوده است. حضور در کنار مردم امروزه کار هرکسی نیست. همدان‌نامه به‌جای کسانی حرف می‌زند که خود قادر به سخن گفتن نیستند. همدانی را باید با همدان‌نامه شناخت. رسالت واقعی مطبوعات همان چیزی است که امروزه با درایت حسین زندی در همدان‌نامه رقم می خورد.
هفتمین سالگرد همدان‌نامه بر همگان مبارک