*دکتر پرویز اذکائی (سپیتمان)
*پژوهشگر و نویسنده
در سوگِ استادِ فرهیختۀ هنر آفرین و ناماور فرّهی ایران زمین، شجریان (طاب ثُراه) چه توانیم گفت، اگر به قول مولانا یک دهان به پهنای فلک می‌داشتیم، مَدح آن رَشکِ ملک نمی‌توانستیم.
به فضل توانایی‌هایی فرا عادیِ هنری و فنّی‌اش، او نه تنها نزد مردم میهن ما به پایگانِ انسانی بسیار بلند فراز رفت، بل نمود‌های برجسته و والای هنری‌اش هم در میان بسی از هنرمندان نامورِ موسیقاری جهان پدیدار شد.
از نمونه‌های درخشان و فراموش نشدنیِ خُنیاهای او، به‌ویژه پس از رویداد انقلاب (۱۳۵۷) همانا «ایران، سرای امید» (سرودۀ «سایه») که اینک به مثابتِ «سرود ملّی ایران» زبانزد می‌شود؛ دیگر «مرغ سحر» (بهار)، سرود «درد مشترک» (کسرائی) و نیز «تفنگت را زمین بگذار» (مشیری) و جز اینها، سروده‌هایی از فحولِ شاعران متّرقی و روشنفکری همچون خود شجریان، هرگز از صحیفۀ تاریخ ملّی ما، ضمیر و خاطر، و قلوب نسلهایِ آنی و آتیِ «انسانِ» ایران‌زمین مَحو نخواهد شد، نام و یاد او اَنوشه ماناد، اَیدون باد.