آموزشگاه‌های موسیقی و کیفیت پروسه آموزشی
سیما رضاپور
متاسفانه در طی سال‌های گذشته تعداد آموزشگاه‌های موسیقی در حال افزایش بوده و همچنان ادامه دارد. این در حالی است که متولی مجوز تاسیس این آموزشگاه‌ها همگی از وزارت ارشاد نبوده و تعدادی از این آموزشگاه‌ها از سازمان فنی حرفه‌ای مجوز گرفته‌اند. به همین جهت هیچ نظارتی به چگونگی تدریس و صلاحیت مدرسان موسیقی و همچنین مدیریت این آموزشگاه‌های موسیقی وجود ندارد. صلاحیت تدریس موسیقی باید حتماً توسط مدرسانی صورت گیرد که از اداره فرهنگ و ارشاد کارت صلاحیت گرفته باشند و همین امر باعث شده رقابت ناسالم و غیراصولی در بین مدرسان و آموزشگاه‌ها به‌وجود آید.
برخی از آموزشگاه‌ها برای جذب هنرجوی بیشتر شهریه ارزان‌تر می‌گیرند و مدرسان اصول تدریس استاندارد و کیفیت آموزشی را رعایت نمی‌کنند و در نتیجه خروجی مناسب از این آموزشگاه‌ها دیده نمی‌شود. همچنین همان‌طوری که گفته شد به علت اینکه این مجوزها از سوی دو نهاد صادر شده نظارتی هم وجود ندارد. باتوجه به اینکه هر روز شاهد به‌وجود آمدن بی‌رویه آموزشگاه‌های موسیقی هستیم و مدرسان این آموزشگاه‌ها سابقه و تجربه کافی آموزشی ندارند، خروجی مناسب و قابل تاملی از این آموزشگاه‌ها دیده نمی‌شود.
پدیده غلط دیگری که در این آموزشگاه شکل گرفته این است که متاسفانه بیشتر مدرسان و مدیران آموزشگاه‌ها همدیگر را استاد خطاب می‌کنند! واژه استاد میان مدیران آموزشگاه به اشتباه جا افتاده که اگر آنها را استاد خطاب نکنیم ناراحت می‌شوند و خیال می‌کنند که اگر چنین نباشد سطح کیفی آموزشگاه پایین می‌آید. در حالی که باید توجه داشته باشیم که حتی بزرگان موسیقی ما کاربرد واژه استاد را قبول ندارند و همدیگر را با اسم یا شهرت خود خطاب می‌کنند. دیگر پدیده آسیب‌رسان این است که بسیاری از این مدرسان می‌خواهند حقانیت و کیفیت آموزشی خود را با نشر یک عکس در کنار استادان به نام موسیقی و یا نشان دادن یک دست‌نویس از این استادان به هنرجویان و جامعه موسیقایی، نشان بدهند. اما واقعیت این است که آنچه صلاحیت یک معلم را به عنوان یک مدرس موسیقی معرفی می‌کند، آشنا بودن با قواعد موسیقی، شناخت عملی و نظری موسیقی ایرانی و داشتن تجربه کافی آموزشی است. در کنار این مسائل اخلاق و اشتهار اجتماعی نیز از عوامل موثر و تاثیر گذار در پروسه آموزش است.
از سویی در بین مدرسان موسیقی کسانی هستند که چه از نظر اخلاقی و چه از نظر شیوه تدریس و نوازندگی در درجه بالایی قرار دارند و سال‌ها در شهر ما در این عرصه زحمت کشیده و برای گسترش و حفظ و اشاعه موسیقی و هنر فعالیت کرده‌اند اما به دلیل تخریب و رقابت‌های منفی از سوی عده‌ای و عدم نظارت در عرصه آموزش از سوی نهادهای متولی از این وضعیت خسته شده و حتی گاهی تمایل به تدریس ندارند و انگیزه و دلیلی برای فعالیت نمی‌بینند. وجود رقابت‌های ناسالم و تخریب مدرسین و همچنین رقابت منفی در میان آموزشگاه‌ها نسبت به یکدیگر، همچنین رفتار غیراخلاقی برخی مدرسان نیز از عوامل دوری و کناره گرفتن بسیاری از مدرسان خوب در این شهر شده است.
آموزشگاه‌های موسیقی نیز برای جبران هزینه‌های جاری از قبیل اجاره مکان آموزشگاه، آب،برق و پرسنل خود متاسفانه به پروسه آموزش، نگاه اقتصادی دارند. اغلب این آموزشگاه ساز می‌فروشند، برنامه خارج از آموزش برگزار می‌کنند و به بهانه‌های مختلف از هنرجویان پول مطالبه می‌کنند.
واقعیت این است آموزشگاه‌های موسیقی در صورتی می‌توانند درعرصه آموزش به کیفیت مطلوبی برسند که بتوانند از مدرسان با تجربه و با اخلاق استفاده کنند و آموزشگاه موسیقی را به یک بنگاه اقتصادی صرف درآمدزایی تبدیل نکنند و همچنین نهادهای متولی نیز می‌باید با نظارت بر پروسه آموزش به مسئولیت خود در این عرصه متعد باشند.