داوطلبانه برای همدان می‌نویسند
مریم زند
در هر حرفه‌ای که هستید نه اجازه دهید به بدبینی‌های بی‌حاصل آلوده شوید و نه بگذارید که بعضی لحظات تاسف‌بار که برای هر ملتی پیش می‌آید شما را به یاس و ناامیدی بکشاند، در آرامش حاکم بر آزمایشگاه‌ها و کتابخانه‌هایتان زندگی کنید.
نخست از خود بپرسید: «برای یادگیری و خودآموزی چه کرده‌ام؟» سپس همچنان که پیش می‌روید بپرسید «من برای کشورم چه کرده‌ام؟» و این پرسش را آنقدر ادامه دهید تا به احساس شادی و هیجان‌انگیز برسید که شاید سهم کوچکی در پیشرفت و اعتلای بشریت داشته اید.
اما هر پاداشی که زندگی به تلاش هایمان بدهد، یا ندهد، هنگامی که به پایان تلاش هایمان نزدیک می‌شویم هرکداممان باید حق آن را داشته باشیم که با صدای بلند بگوییم : «من آن چه در توان داشته‌ام، انجام داده‌ام.»
در ابتدای فعالیت‌های اجتماعی‌ام، این کلام از لویی پاستور را پرینت گرفته بودم و در فضاهای مختلف اجتماعی دور و برم نصب می‌کردم. اما متاسفانه، تعدد لحظات تاسف‌بار و مواجه با ناهمواری‌های مختلف در عرصه فعالیت‌های اجتماعی در ایران، مجال چندانی به پرسشگری از خود، بر اساس این توصیه را نمی‌دهد.
در سالهای اخیر، اما حضور موثر «همدان‌نامه» نه تنها به عنوان یک هفته‌نامه، بلکه در قالب تشکلی که دغدغه‌اش مسایل فرهنگی، اجتماعی، تاریخی و زیست محیطی همدان است، یکی از جاهایی بوده که برای من تداعی کننده وصیت لویی پاستور است.
وجود فعال و پررنگ همدان‌نامه‌ای‌ها در این روزگار تقابلی ست امید بخش برابر یاسی که بر فضای اجتماعی حاکم است. همدان‌نامه علاوه بر آگاه‌سازی، ایجاد حساسیت، پرسشگری و به چالش کشیدن مسئولان و متولیان امور؛ در راستای ارج نهادن به ارزش‌ها و گنجینه‌های مادی، معنوی و انسانی همدان، نقشی فعال و سازنده را حتی در سطح فراملی ایفا کرده است.
اما به نظرم بارزترین منحصربه‌فردی همدان نامه ماهیت داوطلبانه آن است. داوطلب بودن حرکتی صرفا عاشقانه است و خدمت داوطلبانه همدان‌نامه‌ای‌ها، در راستای بهبود کیفیت زندگی مردم در همدان، به جرات پدیده‌ای ست نادر و زیبا. به عنوان یک همدانی، قدردان شما هستم و به وجودتان افتخار می‌کنم …
قطعا همدان با «همدان نامه» جای قشنگ‌تری است.