نامه‌ای برای مخاطبانِ همدان‌نامه
فاطمه ولی‌زاده
همدانی نیستم؛ ولی بیش از ده سال است که در همدان زندگی می‌کنم و با این شهر و مردمش خو گرفته‌ام. به همدان علاقه‌مند بودم و هستم و زندگی در همدان را شبیه زندگی در کتاب تاریخ می‌بینم که دیوارها و بناهایش صفحه‌های پرمحتوا، زمین و اشیای نهفته در دل آن عطف و مردمش روحِ این کتاب‌اند. مردم‌اند که به تاریخ و برای تاریخ جان داده‌اند و تاریخ را «در بن این پردۀ نیلوفری» به گیتی نمایانده‌اند.
اکنون خوش‌حالم که در هفتمین سالروزِ راه‌اندازی «همدان‌نامه»، فرصت نوشتن در صفحه‌هایش سهمم شده است. هنوز یک سال نشده است که با این نشریه و اهالی‌اش آشنا شده‌ام؛ ولی به قول یکی از دوستان، بسیاری از ما که با «همدان‌نامه» آشنا می‌شویم، آن را «خانۀ دوم» خویش می‌دانیم که همیشه در آن به روی ما گشوده است تا رشد کنیم و سبب رشد همدان عزیز و ایران عزیزمان شویم.
در نهایت هم می‌خواهم از آقای حسین زندی، سردبیر «همدان‌نامه» بابت کوشش‌هایشان برای همدان و ایران قدردانی کنم و بگویم ایشان در نظرم انسانی‌اند که ایران در وجودشان تنیده شده است و با تلاش‌هایشان و دل‌نگرانی‌هایی که برای ترقی ایران و همدان دارند، توجه بنده را بیش از پیش معطوف این مرزوبوم ساخته‌اند.
از خداوند مهربان برای ایران و ایرانیان سلامتی، عشق، حالی خوب و عمری سرشار را خواستارم و امیدوارم «همدان‌نامه» و خانواده‌اش پویا و پایدار باشند.