همدان‌نامه؛ رسانه‌ای مستقل و مطالبه‌گر
رضوان سلماسی
هفت سال پیش در میان نام‌های ریز و درشت رسانه‌های رنگارنگ همدان، هفته‌نامه‌ای سربرآورد، رشد کرد و بالید تا امروز که چون درختی تناور بر فراز قله‌های مطالبه‌گری ایستاد و نامش را در ذهن دوستداران همدان تثبیت کرد.
در سال‌های گذشته هرگاه سخن از حفاظت از محیط زیست این استان به میان آمده، در میان نام اندک رسانه‌های مطالبه‌گر، نام «همدان‌نامه» می‌درخشیده است، اگر اسمی از برخی از خانه‌های تاریخی همدان یا آثار تاریخی و فرهنگی این دیار به رسانه‌ها راه یافته و ماندگار شده، بی‌اغراق رد و نشانی از این هفته‌نامه در میان بوده، خیلی از جریان‌های مطالبه محور در این هفت سال از همدان‌نامه آغاز شده‌اند و برخی از رسانه‌ها در جریان مطالبه‌گری از این نشریه پیروی کرده‌اند یا با آن همراه شده‌اند.
به باور من اگر همدان‌نامه در حوزه مطالبه‌گری توانسته موفق عمل کند و ماندگار شود، پیش از هر چیز مشخص، محدود و جزئی بودن مطالبه را مد نظر قرار داده و از سوی دیگر خبرنگاران و فعالان فرهنگی که در این رسانه قلم زده‌اند آگاهی، احاطه و اشراف خوبی بر موضوع مورد درخواست داشته‌اند و توانسته‌اند چنانکه باید و شاید پیگیر موضوع باشند.
از سوی دیگر جریان مطالبه‌گری همدان‌نامه‌ای‌ها همواره آهسته و پیوسته بوده و همین تداوم و تکرار سبب شده معمولا نتایج خوبی حاصل شود. نمونه بارز آن اقدامات همدان‌نامه‌ای‌ها درباره عمارت تاریخی نورمهال یا عمارت جنانی بود که توانستند با همراه کردن هنرمندان، متخصصان و مردم با این مطالبه‌ها گام‌های استوار و ماندگاری در راستای حفظ و حراست از آثار تاریخی بردارند.
شاید بتوان همدان‌نامه را یک جریان فکری دوستدار تاریخ و فرهنگ همدان به شمار آورد که علاوه بر انتشار اخبار و مطالب روزمره توانسته نگاه خواننده و مخاطب را به مشکلات و کاستی‌های اطرافش معطوف کند و گاهی مخاطب را به فکر واداشته و به چاره‌جویی وادارد.