همدان‌نامه برای هنوز تا همیشه
ستایش مستقیمی
روزی را تصور می‌کنم که عصایی بر دست دارم اما در آن حیاط؛ آن پوسترهای چسبیده روی دیوار، بوی املت‌های به وقت نهار، سوالات اولین مصاحبه‌ام؛ ذوق اولین باری که اسمم را در صفحات هفته‌نامه دیدم و غیره، هنوز گوشه‌ای قلب و خاطراتم را جا گذاشته‌ام.
همدان‌نامه تنها مکانیست که حتی پس از گذشت هزاران سال من را به یاد اولین تجربه‌هایم می‌اندازد و به یاد من می‌آورد که من تا همیشه متولد پر فراز نشیب‌ترین نسلی که این جامعه به خود دیده هستم.
به یاد من می‌اندازد که حسین زندی همیشه معتقد بود که ما آینده سازان جای پیشرفت را داریم.
هیچوقت همدان‌نامه را به چشم محیط کار ندیدم بلکه برایم همیشه خانه دومی بود که قوانین و خط قرمز‌های دوست داشتنی و دلچسب خودش را داشت.
این را می‌دانم که حتی پس از گذشت سال‌های طولانی‌تر در آینده هنوز می‌توانم روی همان مبل نزدیک به پنجره روبه حیاط که می‌توان به آن درخت خاطرانگیز و توت‌های خوشمزه‌اش در گرمای تابستان خیره‌شد، استراحت کنم و مشغول خواندن شماره جدید هفته‌نامه همدان‌نامه شوم.
حتی این مکان قابلیت این را دارد که من با افرادی که در آنجا حضور و دارند هنوز برایم ناآشنا هستند، احساس غریبگی نکنم.
متاسفانه سن من برای ۷ سال فعالیت با همدان نامه قد نمی‌دهد اما خوشحالم که در این ۳ سال گذشته همدان‌نامه را همیشه خانه دوم و چاردیواری بی‌خوف خود می‌دانستم و می‌دانم.
پس از گروه ما اولین دهه هشتادی‌های فعال همدان‌نامه، دهه هشتادی‌های دیگری نیز فعالیت خود را در این محیط دوست داشتنی آغاز کردند. اگر بگویم آرزویم برای هم‌نسلی‌هایم تجربه روزهای گذشته در این نشریه است دروغ نگفته‌ام و همیشه معتقد هستم که تمامی نوجوانان حداقل یک‌بار برای مسئولیت‌پذیر شدن، بزرگ شدن و تجربه یک محیط کاملا دوستانه و درعین حال مفید باید راهشان به سمت این دفتر هفته نامه بی‌افتد.