همدان‌نامه چراغ دیدار با شهر
امیدرضا کاظمی فعال حوزه گردشگری
همدان ماندنی‌ست. شهری اصیل و عمیق؛ جایی که تا در آن به قرار نرسی، عمقش را لمس نمی‌کنی. و چه خوشبخت کسی که با اهالی این شهر به قرار برسد و شهر را زیارت کند. شهر زمانی جایی برای ماندن می‌شود که اهالی آن حضور داشته باشند و ظاهر و باطنش را به جا آورند. کسانی که با آن انس دارند. اهالی شهر، چراغ‌های فروزان شهرند. کسانی که روشنایی را به شهر می‌آورند و آن را از ناکجاآباد به جا تبدیل می‌کنند. آن‌ها نه تنها نشانی‌ها را می‌دانند، بلکه خود نشانه‌اند. آنان ارزشمندند و موجب خلق ارزش. آن‌ها ساز کوک شهر هستند؛ کافی‌ست در محفلشان باشی و ساز خودت را با آن‌ها کوک کنی، خاصیت اهلی کردن دارند.
مدت‌ها مقصد من کرمانشاه بود، به این خاطر همیشه از همدان می‌گذشتم و ارتباطم با همدان مانند گردشگری بود که فقط با ظواهر شهر تماس دارد. عمق نداشت، محدود به سطح بود و بیگانه با اهالی شهر. امسال اگر بخواهم یکی از دستاوردهایم را بگویم، باید از سفر متفاوتم به همدان و دوستیم با اهالی همدان‌نامه و حسین زندی بگویم. کسانی که اهلیت را به تمام معنا درک می‌کنند. به خاکشان انس دارند، همدانی هستند! چه بهتر از آن‌ها برای هم‌نشین شدن، هم‌کلام شدن و هم‌سفره شدن؟ با آن‌ها باید همدان را دید، شنید و چشید.
همدان‌نامه و اهالیش برای من بستر ملاقات با همدان را فراهم کردند و در مسیر زیارت شهر چراغ من بودند، اثرش برایم دلتنگی مداوم برای همدان و مردمانش است. دل، راهش را به دل باز می‌کند. دل من در کنار این دوستان به قرار رسید. برای دوستان بزرگوارم در همدان‌نامه آرزوی بهروزی دارم؛ دوستانی که به تمام معنی پرستار دیارشان هستند و مهمان‌نوازی را همه‌جانبه به جا آورده‌اند. امیدوارم چراغ همدان‌نامه همیشه فروزان باشد و راهنمای اهالی ایران!