*مهران‌دخت فتحی
از آب نوشتن و صحبت از آب روشنایی و آبادانی و پاکی را خاطر نشان می‌کند اما امان از نبودنش که باعث بر باد رفتن تمام هستی است. همگان می‌دانند آب چه نعمتی است و چه جایگاهی دارد که به نام مایه حیات نام برده شده و بدون وجودش مطلقا هیچ چیز موجود نخواهد بود.
در آیات و روایات و متون قدیم و جدید از این نعمت بی‌کران صحبت‌ها به میان آمده و بارها و بارها در جهت حفظ و صیانت از هدر رفتش نکته‌ها بیان شده به حدی که فرموده‌اند از اسراف آب بپرهیزید حتی اگر کنار نهر جاری باشید.
اما چرا در کشور ما این مهم و مصرف بهینه آب جدی گرفته نمی‌شود و با توجه به اهمیت بسیار بالای این موضوع، همچنان صرفه‌جویی در آب مورد غفلت واقع شده است. چرا در کشور ما که به لحاظ جغرافیایی فلات است و از نظر جوی و بارشی خشک و نیمه خشک به شمار می‌آید همچنان موضوع هدر رفت آب به صورت جدی مطرح نیست؟ واقعا آسیب‌شناسی در این زمینه تا چه حد می‌تواند در راستای بهبود این وضعیت بحرانی کمک کند؟
یکی از موارد از بین رفتن آب، استفاده آن در آبیاری فضای سبز شهری است که تا به حال تدابیر بسیاری اندیشیده و انجام شده اما این‌که چقدر موفق بوده و به جا و صحیح به انجام رسیده و تا چه اندازه در راستای صرفه‌جویی در مصرف آب بوده، جای تامل دارد. کافی است در این فصل که بحث آبیاری فضای شهری به میان می‌آید گشتی در شهر بزنیم، با نگاه پرسشگرانه خیلی از عابران مواجه می‌شویم که وقتی می‌توان به راحتی جلوی هدررفت آب را در آبیاری فضای سبز گرفت چرا این‌گونه آب در معابر و خیابان‌ها سرازیر و جاری است؟
در حالی‌که هزینه‌های بسیاری صرف به کار بردن ابزار و وسایل مدرن آبیاری شهری شده اما باز هم به خاطر کوتاهی و به کار نبردن نیروهای غیر متخصص برای به انجام رساندن سیستم و تجهیزات آبرسانی فضای سبز شهری هدررفت آب هر روزه مشاهده می‌شود.