*علی پاشا رجبلو
*مدرس موسیقی
«داریوش زرگری» روز اول تیر ماه سال ۱۳۳۷ در یکی از محله‌های همدان حوالی چهار راه ابن سینا، متولد می‌شود. داریوش با این‌که ۱۲ سال بیشتر ندارد به ساز تنبک علاقمند می‌شود. آغاز اولین آموزش و فراگیری ساز تنبک نزد «فرهاد مویدی» با خرید یک ساز تنبک فلزی، در ۱۴ سالگی اتفاق می‌افتد. در چند ارودی پیشاهنگی تنبک نوازی می‌کند و استعداد خود را در این زمینه نشان می‌دهد. با آشنایی و دوستی با استادانی چون «محمد علایی» و «ارشد تهماسبی» و اجراهای خصوصی با دیگر هنرمندان همدانی و همچنین فراگیری خودآموز این ساز به صورت خودآموز، با استفاده از برنامه‌های موسیقی رادیو و تلویزیون و همچنین کاست‌های موسیقی، به دانش موسیقایی خود می‌افزاید .
همچنین مقدمات فراگیری ساز تار را به همراه ارشد تهماسبی، به مدت دو سال نزد استاد «سیاوش دیهیمی» شروع می‌کند. در گفتگوی کوتاهی که با استاد دیهیمی داشتم ایشان از تواضع و اخلاق و استعداد و علاقه و قدرشناسی داریوش زرگری سخن می‌گفت.
زرگری قبل از انقلاب در سال ۱۳۵۶ به همراه گروه موسیقی که با حضور استادانی چون محمد علایی و ارشد تهماسبی و تعداد دیگری از هنرمندان همدانی شکل گرفته بود، در یک فستیوال موسیقی ابتدا به صورت منطقه‌ای و سپس سراسری در شهر ساری به عنوان گروه اول و برتر انتخاب می‌شوند.
به گفته استاد سیاوش دیهیمی، در یک کنسرت گروهی دیگر که با همکاری نوازندگانی چون «جمشید منطقی» و «حسین زندی» و تعداد دیگر از هنرمندان همدانی در باشگاه معلمان همدان برگزار می‌شود، تنبک‌نوازی وی مورد توجه بسیاری قرار می‌گیرد .
اگرچه زرگری رشته تجربی خوانده بود اما بعد از دوران سربازی به دنبال تحصیل در دانشگاه هنر بود که با اتفاقات انقلاب فرهنگی و تعطیل شدن دانشگاه‌ها، این کار عملی نشد.
سال ۱۳۵۸ به تهران می‌رود و اوایل سال ۱۳۶۰ در تمرین‌های گروه «چاووش» که پنجشنبه‌ها برگزار می‌شد حضور می‌یابد و از تجارب و هنر استادانی چون محمدرضا لطفی، ناصر خان فرهنگفر، حسین علیزاده، کامکارها، هوشنگ ابتهاج و بسیاری از بزرگان موسیقی از نزدیک بهره می‌برد. در محضر استاد ناصر خان فرهنگفر دانش تنبک‌نوازی خود را کامل می‌کند به گونه‌ای که استاد فرهنگفر از او برای آموزش شاگردان خود استفاده می‌کند و از استادانی چون محمدرضا لطفی و حسین علیزاده داشته‌های نوازندگی تار و سه تار خود را می‌افزاید .
با علاقه فراوان به موسیقی ایران و با توجه به محدودیت‌های آن دوره تاریخی در خصوص نبود امکان برگزاری کنسرت‌ها، به همراه دوستانش به برگزاری اجراهای خصوصی می‌پردازد و به یکی از برجسته‌ترین نوازندگان تنبک‌نوازی و به ویژه مکتب تنبک‌نوازی استاد فرهنگفر تبدیل می‌شود. به گفته آرش فرهنگفر: «یکی از پیچیده‌ترین قطعات ایشان از نظر ریتمیک چهار مضراب لنگ هجران است که از آغاز تا پایان، ۴۲ بار ریتم عوض می‌کند که این کار را زنده‌یاد داریوش زرگری با قدرت و تسلط بسیار نواخته‌اند».
زرگری علاقه زیادی به زادگاه خود، شهر همدان داشت و به همین دلیل به مدت چهار سال برای آموزش هنرجویان همدانی از تهران به همدان رفت و آمد می‌کرد و توانست در زمینه آموزش ساز تنبک، تار و سه تار، هنرمندانی را در همدان تربیت کند. اگرچه حس قدرشناسی و حرمت استادان موسیقی متاسفانه به خوبی ادا نمی‌شود و بی‌مهری‌هایی در این خصوص نیز برای استاد زرگری به وجود آمد، اما شکی نیست که داریوش زرگری یکی از تاثیرگذارترین هنرمندان در موسیقی همدان بود. همچنین به گفته همه دوستان و کسانی که در ارتباط با وی بوده‌اند او مردی نیکنام ، مهربان و دوست داشتنی بود.
استاد زرگری اگرچه به علت درگذشت زود هنگام خود، از میان ما رفت اما کارنامه درخشانی را در طول عمر هنری از خود به یادگار گذاشت. تنبک‌نوازی در کنسرت‌های مختلف داخل و خارج کشور به همراهی استادان بنام موسیقی ایران و مشارکت در خلق و آفرینش آلبوم های موسیقی چون: پایکوبی (حسین علیزاده ۱۳۷۲)، همنوایی (ارشد تهماسبی ۱۳۷۲) دلشدگان (حسین علیزاده ۱۳۷۰)، یاد یار مهربان (فرهاد فخرالدینی ۱۳۶۷)، صبحگاهی (حسین علیزاده ۱۳۷۰)، آوای مهر (حسین علیزاده ۱۳۷۰ )، موسیقی فیلم گبه (حسین علیزاده ۱۳۷۲)، راز نو (حسین علیزاده ۱۳۷۷)، پنجه دشتی ( ارشد تهماسبی ۱۳۷۷)، دلدار ( ارشد تهماسبی ۱۳۷۸)، آثار درویش خان (ارشد تهماسبی ۱۳۷۳)، عاشق ماند (ارشد تهماسبی ۱۳۸۶)، صد رنگ (ارشد تهماسبی )، یادواره علی اصغر کردستانی (سعید فرجپوری ) و تکنوازی‌های به جای مانده از وی، توانست در تاریخ موسیقی ایرانی به چهره ماندگاری تبدیل شود.
پس از درگذشت استاد داریوش زرگری، مراسم بزرگداشت و یادبودهای بسیاری در تهران و شهرستان‌های دیگر و در شهر همدان از وی، برگزار می‌شود، اما هیچگاه ارزش و فعالیت‌های این استاد موسیقی ایران به خوبی دیده نشد. جا دارد که خانواده محترم این استاد (به خصوص سهراب زرگری پسر استاد زرگری که خود نیز از هنرمندان خوب موسیقی و نوازنده تنبک و تار و سه تار است)، متولیان هنری، دوستان و دوستداران هنر موسیقی ایرانی و به خصوص نوازندگان ساز تنبک و شاگردان وی، در جهت بازنگری آثار و زندگینامه و فعالیت هنری و آثار باقی مانده از وی (دستنوشته‌ها و نت‌های باقی مانده از استاد زرگری )، در نگارش کتابی به نام وی، همت گمارند.
زنده‌یاد استاد زرگری اول مرداد ۱۳۸۱ به همراه محمدرضا ابراهیمی نوازنده تار برای ضبط و اجرای یک کنسرت تلفیقی با کتیل سلویک (نوازنده سازهای بادی ) به خارج از کشور سفر می‌کند و در ۱۲ مرداد همان سال در نروژ دچار عارضه مغزی شده و بعد از جراحی به کما می‌رود. پس از چند روز به بیمارستان ایرانمهر تهران منتقل شد که متاسفانه در ۲۱ شهریور ماه ۱۳۸۱، خانواده موسیقی ایران یکی از بهترین استادان و نوازندگان خود را از دست می‌دهد .
استاد ناصر فرهنگفر در ستایش استاد داریوش زرگری شعری سروده که نشان از علاقه و تعلق خاطر وی به استاد داریوش زرگری دارد :
قدر زر زرگر شناسد قدر ناصر زرگری