*حسین زندی
*سردبیر
گفته می‌شود در جغرافیای فعلی شهر همدان، صدها هکتار زمین وجود دارد که کاربری بیشتر این زمین‌ها مسکونی است و بخش عمده‌ای از این اراضی در تملک وزارت راه و شهرسازی و بخشی نیز در اختیار شهرداری و نهادهای دیگر است، اما مسئولان شهری بدون در نظر گرفتن این حجم از زمین در دل شهر از توسعه فضای شهری با استفاده از اراضی و باغ‌های حاشیه شهر سخن می‌گویند. گفته می‌شود در طرح جامع شهری نیز پیشنهاد الحاق اراضی اطراف شهر و روستاهای حاشیه شهر را داده‌اند.
علاوه بر آن در مکان‌یابی پروژه‌های عمرانی نیز گوشه چشمی به دامنه الوند و باغها داشته و دارند. به نام سرمایه گذاری اقدام به تملک زمین کرده و پس از زخمی کردن کوه و تخریب باغها پس از دریافت وام، زمین‌ها را نیمه‌کاره رها کرده و به تاریخ می‌سپارد. نمونه آن، مجموعه «پرشین یاقوت» و پروژه‌های دیگر جاده حیدره است که با آن‌چه قول داده شده بسیار متفاوت است و جز سازه‌های نیمه‌کاره عایدی دیگری برای شهر نداشته است.
اکنون نیز از ساخت بیمارستانی در همین منطقه سخن می‌گویند. افزون‌بر نابودی فضای سبز و تخریب باغها و زخمی کردن طبیعت کوهستان، مسائل دیگری نیز وجود دارد، از جمله عدالت در توزیع خدمات که تنها در حرف بوده و در عمل هرگز خبری از آن نبوده و نیست. بیشتر دستگاه‌های خدمات‌رسان، تفرجگاه‌ها و مراکز گردشگری مصنوعی در دامنه الوند استقرار یافته است و در شمال جغرافیایی شهر یا مناطق کمتر برخوردار خبری از این مراکز نیست. در حالی که اگر عدالت در توزیع خدمات صورت می‌گرفت، بسیاری از مشکلات شهری از جمله ترافیک به وجود نمی‌آمد.
ظاهراً گوش برخی از مسئولان به مباحث کارشناسی در زمینه مکان‌یابی این مرکز بدهکار نیست و تنها راه باقی‌مانده، مطالبه‌گری فعالان مدنی و رسانه‌هاست، تا با آگاهی افکار عمومی، پیش‌روی شهر و سازه‌های شهری به سمت الوند ممنوع شود.