*یلدا خاکباز
*جامعه‌شناس
«این زمین را آفرید، که آن آسمان را آفرید، که مردم را آفرید، که برای مردم شادی را آفرید». این متن کتیبه را بارها و بارها زمزمه کردم و این پرسش هر بار بی پاسخ باقی می‌ماند که به راستی چرا؟ نمی‌توانیم بدونِ آن‌که به کسی یا چیزی آسیب بزنیم شادی را خلق کنیم؟ مگر سنتِ پریدن از آتش و جشن و گفت‌وگوی دورهمی با خانواده چه ایرادی دارد ؟ که با ساختن مواد منفجره با آن صداهای دلخراش می‌خواهیم به اصطلاح شادی کنیم؟ چرا مفهوم شادی باید به همراه خشونت و تولید آلودگی صوتی باشد؟! همه پرسش‌هایی که بی‌گمان ریشه در رفتارهای جامعه شناختی آن مردمان دارد.
به نظر می‌رسد دانستنِ این موضوع که برای داشتنِ یک جامعه پویا و سرزنده نیاز به سیاستگذاری‌های فرهنگی با توجه به ظرفیت‌ها، علاقه‌ها، خواسته‌ها و توجه صرف به نیازهای جمعیت جوان می‌تواند راهگشا باشد تا شهروند جوان در طی زمان، هیجانات خود را به درستی بشناسد و از آن بهره ببرد. نه این‌که فروخوده در پی فرصتی باشد تا به خود و دیگری آسیب بزند.
این‌که در گذشته چه بوده‌ایم در حال حاضر شاخص محسوب نمی‌شود؛ چراکه رفتار امروز، نشان می‌دهد سیستم نه فقط آموزش بلکه پرورش ما نمره خوبی نمی‌گیرد و این اصلا شایسته و بایسته فرهنگِ ایرانِمان نمی‌تواند باشد. زنگ هشداری که باید جدی گرفته شود.
امید که سالِ پیش رو سالِ تازه ای برای تجدیدنظر در راه و روش زندگی بالغانه‌تر باشد تا کمتر شاهد رنجورشدنِ تنِ نحیفِ ایرانِ مان باشیم .