*احسان فکا
*نویسنده
زمستان که می‌شد شمعدانی را می‌آورد تو، همان پشت پنجره اما بهار که می‌شد، شمعدانی می‌گذاشتش بیرون. همان‌جا پشت پنجره اما بیرون…
شاید دوست بدارید :
یک سال زمستان شد اما شمعدانی را منتظر گذاشت و شمعدانی تمام سه ماه را ماند بیرون و با سرما دست به یقه شد. شمعدانی سر بهار بی‌رمق بود و ناتوان و زخم‌های سرما هنوز روی تنش بود. از پشت پنجره بردندش جایی دور، جایی که پنجره نداشت. تک درختی داشت و سنگی سیاه که رویش را نامی کنده بودند.
گوهر شریعتی
آن بالا گذاشتندش، بالای سنگ سیاه
یک بهار و تابستان و پاییز و زمستان در پیش بود.