*حسین زندی
*سردبیر
آیا تاکنون به این موضوع اندیشیده‌ایم که چه تعداد خانواده ایرانی برای تحصیل بهتر کودکان، خانه و کاشانه خود را رها کرده و به کشورهایی مانند امارات متحده، ترکیه و ارمنستان مهاجرت کرده‌اند تا شاید فرزندانشان در مدارسی تحصیل کنند که آموختن و پرورش‌یافتن هدف اصلی آن‌هاست؟
آیا از خود پرسیده‌ایم که چرا باید هزاران خانواده از زادگاه، خاستگاه، شهر و دیار خود فرار کنند و میلیون‌ها تومان هزینه کرده تا به کشور دیگری بروند و فرزندان خود را در مدارس درجه چندم این کشورها ثبت‌نام کنند؟ مگر در قانون اساسی بر آموزشوپرورش رایگان تأکید نشده است؟ کجای کار می‌لنگد؟
بعد از دولت نهم و دهم و سیاست‌های وزیر این دولت‌ها و بلایی که بر سر نظام آموزشی آورد، فاتحه آموزشوپرورش رایگان در کشور خوانده شد. علاوه بر آن با ظهور مدارس غیرانتفاعی که رانت و آقازادگی پشتوانه آن‌هاست و کاسبی از سر و روی این مدارس می‌بارد، دیگر حرف‌زدن در این مورد نابجاست. مدارس دولتی نیز در سرکیسه‌کردن والدین دست کمی از این بنگاه‌های اقتصادی ندارند.
این روزها پدر و مادرهای زیادی را می‌بینم که دنبال قولنامه جعلی یا پارتی و حتی رشوه‌دادن برای ثبت‌نام فرزندان خود در مدارس دولتی یا غیردولتی و غیرانتفاعی هستند و گاهی روزها و هفته‌ها صرف می‌کنند تا شاید نام فرزند خود را در یکی از این بنگاه‌های اقتصادی ثبت‌نام کنند. در این روند، انواع تحقیرها و برخوردهای بد مدیران مدارس را نیز تحمل می‌کنند. حال باید دید پس از ثبت‌نام در این سیستم آموزشی کنکورزده، چیزی حاصل دانش‌آموزان خواهد شد؟ تراز سواد که نه، تراز بی‌سوادی در فارغ‌التحصیلان و بازماندگان از تحصیل تا جایی پیشرفته که کمتر دانشجو یا بازمانده از تحصیلی را می‌توان یافت که یک پاراگراف متن بدون غلط املایی بنویسد و یا یک حساب سرانگشتی را درست جمع و تفریق کند.
گفته می‌شود در شهر همدان بیش از ۱۵ سال است زمینی در اختیار مدرسه‌سازی قرار داده نشده است و کمبود معلم و مدرسه تنها یکی از دردهای مدارس است.
در کشوری مانند ترکیه ده‌ها سیستم و گونه آموزشی وجود دارد، اما در این کشور تنها یک سیستم وجود دارد با هزاران مدرسه که فقط در دریافت شهریه متفاوتند. نظام تک‌بعدی و بی‌سوادپرور چاره‌ای جز مهاجرت برای والدین نگذاشته است.