*حسین زندی
*سردبیر
مردمان حوزه تمدنی ایران هزاران سال است که نخستین روز بهار را با نام نوروز جشن می‌گیرند.
اعصار گذشته وقایع و رویدادهای عجیب و روزگاران پر فراز و نشیبی بر این مردمان گذشته، اما همواره برای بزرگداشت این جشن تلاش کرده‌اند.
گذشته از ریشه‌های این جشن کهن، امروز یکی از اصلی‌ترین نمادهای همگرایی ساکنان این حوزه که با عنوان حوزه فرهنگی نوروز می‌شناسیم، همانا جشن نوروز است. نه جشن نوروز تنها در بیرون از مرز جغرافیایی ایران بلکه در داخل کشور نیز نماد اتحاد اقوام مختلف ایرانی است.
اما ظهور بیماری چینی کرونا در ۱۵ ماه گذشته و شرایط نابسامان معیشتی و اقتصادی که بخشی از آن حاصل و نتیجه همین بیماری است و بخش دیگر به مدیریت کلان کشور برمی‌گردد، باعث افسردگی عمومی در جامعه شده و افراد و خانواده‌ها بیش از پیش از هم فاصله گرفته‌اند. در این بین عامل اقتصادی اهمیت و نقش بیشتری داشته است.
انفعال دولت در مدیریت بازار باعث شده بسیاری از اقلام مورد نیاز مردم از جمله میوه و شرینی و تنقلات از سبد خرید بسیاری از خانواده‌ها حذف شود که این مسئله در خریدهای نوروزی بیشتر مشهود است.
همان‌طور که گفته شد، ناامیدی و افسردگی حاکم بر جامعه دل و دماغ توجه به مناسک و آئین‌های فرهنگی از جمله جشن نوروز را از مردم گرفته است. بنابراین کسی که با شکم گرسنه سر به بالین می‌گذارد، نمی‌تواند به آئین و فرهنگ فکر کند و آن‌چه تاکنون از این جشن باشکوه برجای مانده نیز کمرنگ‌تر خواهد شد.
هر چند با وجود نگرانی از بیماری کرونا دید و بازدیدهای گروهی جایز نیست اما فقر جمع‌های خانوادگی را نیز از هم گسیخته است.
تداوم شرایط فعلی ضربه بزرگی به عناصر و پدیده‌های آئینی زده است؛ در واقع فقر و کروناهمگرایی مردم را نشانه گرفته است.
انتظار می‌رفت مردم تنها با اضطراب و نگرانی‌های کرونا دست و پنجه نرم کنند اما سیاست‌های دولت فشار مضاعفی بر جسم و جان مردمان این سرزمین تحمیل کرده به دلیل این‌که دولت یا نتوانسته یا نخواسته بازار را سروسامان دهد.