*مهران‌دخت فتحی
هیچ جامعه‌ای نباید شاهد این صحنه باشد که هر روزه انسان‌هایی تا کمر در سطل‌های زباله خم شوند و دنبال زباله‌های بازیافتی بگردند و متاسفانه دائما هم به تعدادشان افزوده شود. اما واقعیت این است که این افراد وجود دارند و مجبور هستند برای امرار معاش و گذران امورات اقتصادی زندگی‌شان خصوصا در این ایام گرانی این کار را انجام دهند.
در کشورهای توسعه یافته بازیافت زباله یکی از شغل‌های پردرآمد محسوب شده و کاملا در چهارچوب بهداشتی و حفظ کرامت انسانی و در سایه حمایت دولت‌ها انجام می‌شود.
اما در کشورهای در حال توسعه و از جمله کشور ما این موضوع و این شغل پردرآمد نه تنها جدی گرفته نمی‌شود بلکه اصلا هم مورد حمایت نیست و شغل کم شانی هم به شمار می‌آید.
حال که در کشور ما شرایط این کار، پرخطر و نا به سامان است، هر یک از ما چه وظایفی در قبال این‌گونه از افراد و شهروندان نیازمند داریم؟ چگونه می‌توانیم این افراد را در حد وظیفه و مسئولیت شخصی و فردی خودمان حمایت کنیم؟
تفکیک زباله حداقل کار ساده‌ای است که هر یک از ما می‌توانیم انجام دهیم و کمکی هر چند کوچک هم که شده در این راستا انجام دهیم.
همین که در دو کیسه مجزا زباله‌های تر و خشک و قابل بازیافت را جداسازی کنیم و آن‌ها را در کنار سطل‌های زباله که تمام زباله‌ها بدون تفکیک در آن قرار می‌گیرد، بگذاریم کمک زیادی به این افراد کرده‌ایم.
با این کار می‌توانیم از زباله گردی این اشخاص جلوگیری کنیم و مشکلات و زحمت گشتن در نخاله‌هایی که امکان وجود قطعات خطرزا از قبیل شیشه و سرنگ‌های آلوده در آن‌ها هست و موجب سرایت بیماری از جمله بیماری‌های پوستی و مشکلات تنفسی و آسم در اثر ساطع شدن گازهای زباله وجود دارد را به حداقل برسانیم. دست کم این کار می‌تواند به سلامت جسمی قشر ضعیف کمک شایانی کند.