*میثم رضایی مظفر
بشر امروزی با تبدیل به نیروی کار با چشمانی بسته در خدمت دنیای ماشین صنعتی گشت و یکی از نتایج آن گسترش بی‌رویه شهرنشینی بود، غافل از آن‌که هوای شهرها روز به روز آلوده‌تر شد، بحران گرمایش جهانی به وجود آمد، لایه ازن تخریب شد و از همه مهم‌تر کوچک شدن سهم خودمان و آیندگان از محیط زیست سالم تا این‌که به فکر جبران آن‌چه بر طبیعت و محیط زیست ما رفت، بودیم، دریغ از آن‌که یا راهی برای آن نبود، یا هزینه بالایی دربرداشت و یا راهکارها غیرعملی و یا غیرعلمی و انجام ناشدنی بودند.
تا این‌که کرونا آمد؛ اموری را تسهیل کرد که شاید غیرممکن جلوه می‌کرد مانند کاهش جدی آلودگی هوا و گازهای گلخانه‌ای. کاهش فعالیت کارخانه‌ها و رفت وآمد وسایل نقلیه از انتشار گازهای زیان‌بخش کاست و هوای شهرها تمیزتر شد، تصاویر ماهواره‌ای کاهش آلودگی هوا در شهرهای پرجمعیت دنیا در مقایسه با مدت مشابه نشان داد.
بماند که بر اساس اعلام منابع بهداشتی افرادی که در شهرهای آلوده زندگی می‌کنند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به کوید۱۹ هستند زیرا قرار گرفتن طولانی‌مدت در معرض هوای بد باعث تضعیف سیستم ایمنی بدن می‌شود و این امر مبارزه با عفونت را سخت‌تر می‌کند.
حال بعد از اعلام شیوع ویروس کرونا در کشورهای مختلف و اعلام محدودیت‌های با سطوح متفاوت، خانه امن‌ترین و بهترین مکان برای افراد است و ماندن در خانه ترجیح اول، محدودیت‌های اجتماعی و فیزیکی که ضرورت اهمیت فضای درون خانه و همچنین تاثیر روانی کالبد شهری را بر همگان اثبات می‌کند.
حال باید بیش از پیش و با اتخاذ راهکارهایی همچون رنگ آمیزی خیابان‌ها، توجه ویژه به بعد زیباشناختی جداره‌های شهری، فضای شهری را پویاتر و شادتر و با استفاده از گیاهان منطبق با آب و هوای محیط و یا اجبار به ایجاد بام سبز در ساختمان های بلندمرتبه ریه شهری را قوی‌تر کنیم و در بعد اقتصادی با ایجاد و گسترش کسب و کارهای دورکار محور بالاجبار به سمت چیدمان جدیدی در دنیای معاصر باشیم تا باز شاهد استشمام بوی بهاری فرح بخش، باشیم.
کرونا بالاخره با تمام معضلات، غم و غصه‌ها و مصایبش روزی از سطح هشدار خارج و تبدیل به بیماری بدون خطر جانی و قابل درمان خواهد شد اما باید با نگاه واقع بینانه به وضع موجود و برنامه‌ریزی برای آینده دچار تناقض دلتنگی برای آسمان صاف این روزها نشویم!!!.