*امین مرتضائی
ما همدانیها یه اصطلاح پرکاربرد داریم که در اکثر مواقع بهکار میبریم و اونم عبارت «میشه شی؟ که شی بشه» ست ! مثلا تو هر کاری که حس انجام دادنش نیست یا تهش بیفایده ست و بهقول معروف آیندهای نداره این عبارت بهکار میره.
یا اصلا چرا راه دور بریم؟… نمونهاش همین و ترک تحصیل پسران جامعه مخصوصا همدان خودمون!
به طرف میگی چرا درس نمیخونی؟
برمیگرده میگه: که شی بشه؟
میگی بهش ینی نمیخوای باسواد بشی، دانشگاه بری، مدرک لیسانس و فوق لیسانس بگیری؟
میگه: مثلا که شی؟ که شی بشه؟ الان ئی همه آدم درس خواندن شی شدن؟ به کوجا رسیدن؟
میگی ینی در آینده نمیخوای دکتر مهندس بشی؟
باز برمیگیرده میگه: میشه شی؟ مثلا الان ئی همه دکتر مهندس بیکار میانِ خودِ ئی همدان داریم، کوجای دنیاره گرفتن ؟ دکترامان که شدن آمپول زن و مهندسامانَم همه عصر به عصر خیابان سینزَه خانه و پاستورِ متر مُوکُنَن!
میگی خب پس برای آینده تحصیلیت تصمیمی نداری؟
میگه: مَه که چه درس بخوانم چه نخوانم قرارِ اول آخر برم تو تاکسی اینترنتی کار کنم، خُو اَ حالا میرم سراغِ ئی کارِ و پول درس و دانشگارَم میمانه تو کیسهاَم!
یه وقتا به گذشته خودم و هم نسلهام که دهه شصت و اوایل هفتاد هستنو حاصل شعار افزایش جمعیت هستیم رو مرور میکنم، میبینم اکثرمون هنوز که هنوزه با سی چهل سال هنوز یه کار درست و حسابی که تضمین داشته باشه، نداریم و چقد برای درس خوندن و مخصوصا کنکور و دانشگاه تلاش کردیم و هیچی به هیچی. شایدم یکی از دلایل ترک تحصیل پسران در جامعه بهخصوص در اقتصاد و بازار کار مُرده همدان میتونه نبود اشتغال و درآمد باشه و این خودش جای تأمل داره!