*حسین زندی
*سردبیر
برای نامزدی در ششمین دوره انتخابات شوراهای شهر همدان بیش از ۳۰۰ نفر ثبت‌نام کرده بودند و در نهایت نزدیک ۲۸۰ نفر در رقابت‌ها شرکت کرده و ۱۱ نفر به عنوان اعضای شورای شهر همدان در این دوره انتخاب شدند. در واقع حدود۳ درصد ثبت‌نام‌کنندگان و ۴ درصد رقابت‌کنندگان وارد صحن شورا خواهند شد و ۹۶ درصد از آنان از راهیابی و برنده شدن در این مسابقه محروم شده و باختند.
پیشتر به این موضوع پرداخته‌ام و امروز نیز به دلیل اهمیت مسئله درباره آن بیشتر می‌نویسم. در واقع پرسش این است که ۹۶ درصد بازنده انتخابات شورای همدان، پس از باخت چه می‌کنند؟ آیا به زندگی عادی برگشته و روال روزمره زیستن را پی می‌گیرند؟ آیا خود را برای مسابقات و انتخابات آینده آماده می‌کنند و یا دغدغه‌های خود را در فضاها و قالب‌های دیگر را پیگیری خواهند کرد؟
بدون شک شرکت‌کنندگان در این آزمون افراد متفاوتی هستند و بنابر ادعاهای طرح شده در دوران تبلیغات انتخابات شورا، خود را یک سر و گردن از دیگران بالاتر می‌بینند. اگرچه هیچ یک از این افراد برنامه مدونی برای حضور در شورا ارائه نکرده بودند اما بنابر شعارها و ادعاهای منتشرشده در پوسترها و بنرهای تبلیغاتی آنان می‌توان گفت تعداد زیادی از این نامزدها افراد دغدغه‌مندی هستند که درد جامعه را تا حدودی می‌فهمند.
حتی اگر فرض کنیم تعداد کمی از آن‌ها برای منافع شخصی یا شهرت و قدرت به دنبال نشستن بر کرسی شورا بودند، اما بیشتر آنان به دنبال مشکلات شهری و اجتماعی وارد کارزار انتخاباتی شدند.
معمولاً در کشورهای توسعه یافته افراد دغدغه‌مند در قالب نهادهای مدنی محلی مطالبات خود را دنبال می‌کنند و این فعالیت مدنی است که آنان را به مدارج بالاتر مدیریتی می‌رساند. اما در کشور ما افراد پس از باخت از صحنه فعالیت اجتماعی و انظار عمومی غایب می‌شوند و پس از ۴ سال باز هم پوسترها و شعارها و ادعاهای آنان در سطح شهر دیده می‌شود. حال اگر این بازندگان و بازماندگان به دنبال تلاش، مطالبه و پیگیری مسائل شهر باشند، می‌توانند با تشکیل نهادهای مدنی این خواست‌ها را پیگیری کنند.
فراموش نکنیم که گفته می‌شود شورای شهر یک نهاد مردمی است پس در دیگر نهادهای مردمی یا مدنی نیز می‌توان به طرح مطالبات پرداخت و در رفع مشکلات شهروندان کوشید مگر این که ادعاها و شعارها پوچ و توخالی باشد.