*حسین زندی
*سردبیر
یکی از ویژگیهای انسان امروز این است که در خودخواهی مرز نمیشناسد و همه موهبتهای طبیعی را برای خود میخواهد، آیندهنگری ندارد و تنها خود را میبیند. در واقع بر خلاف آنچه بیان میشود، آینده قربانی خواست انسان امروز است. در برداشت از منابع زیرزمینی و طبیعی سنگ تمام گذاشته است و همه منابعی که در طول میلیونها سال حفظ شده است، در نیم قرن گذشته به سرعت در حال مصرفکردن است. به همین دلیل جهان امروز را جهان مصرفگرایی مینامند.
این خودخواهی در مردم ما بیشتر از سایر ملتهاست. از سرانه آلودگی طبیعت بگیریم تا مصرف منابع و ذخایر طبیعی سرآمد هستیم. رودخواری، کوهخواری، ساحلخواری و جنگلخواری از اصطلاحاتی هستند که بر همین اساس شکل گرفتهاند. یکی از مصداقهای تخریب طبیعت در استان ما از بین بردن مسیلها و رودخانههاست. در شمارههای پیشین هفتهنامه همداننامه به نابودی رودخانهها توسط باغداران و کشاورزان پرداختیم، اما یکی دیگر از آفتهای نابودی رودخانهها، معادن شن و ماسه هستنذ که در حریم رودخانهها و مسیلها فعالیت میکنند.
در یک دهه اخیر به دلیل برداشتهای بیش از حد از ذخایر آبی و زیرزمینی و کمشدن میزان بارشها بیشتر رودخانهها خشک شدهاند. عدهای منفعتطلب نیز به این رودخانهها هجوم آوردهاند تا شن و ماسههایی که در طول هزاران سال در مسیر رودخانهها صیقل خوردهاند را از بین ببرند. نمونه این تخریبها را در اطراف شهر جورقان و روستاهای بالادست آن میتوان دید. چندین مجموعه برداشت شن و ماسه در این مسیرها ایجاد شده است و این تخریبها در بیتفاوتی و گاهی با مجوز مدیران استانی صورت میگیرند و متأسفانه مدیران نیز یا ناآگاهند یا دغدغه طبیعت و آینده در بین آنها وجود ندارد.
این روزها شاید آخرین فرصت برای جلوگیری از بلایای که به دست انسان امروز بر سر طبیعت میآید، باشد. فراموش نکنیم طبیعت انتقام خود را به هر حال خواهد گرفت. این روند دیر و زود دارد، اما سوخت و سوز ندارد. بنابراین وای به روزی که رودخانهها طغیان کنند.