*اسدالله نقدی
*جامعه‌شناس
اگرچه از آغاز نخستین موج‌های مهاجرت روستا- شهری در ایران بیش از یک قرن می‌گذرد، اما احتمال تشدید آن در شهرهای بسیاری مانند تبریز و همدان در حال حاضر وجود دارد.
«شهر قرن ۲۱ مکان تمرکز ثروت، قدرت و جمعیت است، اما همزمان جهان و ایران شاهد «شهری شدن فقر» هستند. جمعیت جهان همچنان به رشد خود ادامه می‌دهد و این رشد اساساً در مراکز شهری است. انتظار می‌رود نسبت شهرنشینی از کمتر از یک سوم در سال ۱۹۵۰ به بیش از دو سوم جمعیت جهان تا سال ۲۰۵۰ یا حتی زودتر برسد و اغلب جمعیت جهان در محیط‌های شهرها زندگی کنند. بخش مهمی از این رشد هم در کشورهای در حال توسعه (مانند ایران) اتفاق خواهد افتاد. هافمن و وان عقیده دارند که شهرنشینی و رشد دست به دست هم می‌دهند، هیچ کشوری بدون تغییر قابل توجه در میزان شهرنشینی تا به حال به وضعیت درآمد متوسط نرسیده است.
در سطح ملی نیز در دهه‌های گذشته شاهد رشد روزافزون نسبت جمعیت شهری در ایران بوده‌ایم؛ به‌طوری که در آغاز قرن گذشته شمسی تنها حدود ۱۸ تا ۲۰ درصد جمعیت کشور در شهرها ساکن بودند، اما اکنون در سال ۱۴۰۲ حدود ۸۰ درصد از جمعیت کشور در نقاط شهری سکنی گزیده‌اند. تحولات شهر ایرانی در ۱۰۰ سال اخیر به ویژه در نیم قرن اخیر بسیار شتابان بوده است. در سال ۱۳۳۵ ما ۱۹۹ شهر داشتیم اما اکنون بیش از ۱۲۰۰ شهر در تقسیمات کشوری ثبت شده است.
انتظار می‌رود در آینده، ریسک‌های شهری از جمله بی‌خانمانی و بدمسکنی و عدم دسترسی به پوشش‌های بیمه‌ای توسط سه روند اصلی هدایت شوند؛ اول تغییرات اقلیمی و افزایش فراوانی و شدت رویدادهای آب و هوایی، دوم شهرنشینی هوشمند و سوم تغییرات اجتماعی و جمعیتی مانند جنگ‌ها، نابرابری، فقر و …، شهر بستر انواع شکوفایی‌ها و همزمان مکان بازتولید انواع شکاف‌ها و نابرابری‌هاست.
منبع: ایسنا