*حسین زندی
*سردبیر
به روزگاری که پیام‌رسان‌های نوین خلق نشده بودند و هنوز رسانه‌های صوتی و تصویری و فضای مجازی جامعه را دگرگون نکرده بودند، فضاهایی مانند قهوه‌خانه و حمام بار مسئولیت رسانه‌های عمومی را به دوش می‌کشیدند. مردم برای گفتن و شنیدن اخبار به چنین فضاهایی مراجعه می‌کردند، رودررو باهم سخن می‌گفتند و به دادوستد اخبار و اطلاعات می‌پرداختند. رفته‌رفته حمام‌های عمومی تعطیل شدند و قهوه‌خانه‌ها نیز از رونق افتادند تا این‌که از اواسط دهه ۹۰ خورشیدی کافه و کافه‌نشینی رونقی دوباره گرفت و در طول مدت کمتر از نیم دهه رشد چشمگیری پیدا کرد. اما این‌بار نه برای ردوبدل‌کردن خبر که کافه‌ها در کنار وقت‌گذرانی به محل آموزش و تغییر رفتار نوجوانان دهه هشتادی بدل شد.
اگر به ظاهر، باطن و رفتار اکثریت افرادی که به کافه‌ها مراجعه می‌کنند و در کافه‌ها وقت می‌گذرانند توجه کنیم، متوجه شباهت‌های آنان در رفتار و کردار و سلایق و حتی شکل ظاهری آن‌ها خواهیم شد. باید بپذیریم بخشی از جامعه که اتفاقا بیشترشان متولدان قرن بیست‌ویکم هستند، کافه‌ها را به عنوان یکی از سرپناه‌ها خود پذیرفته‌اند. آنان در کافه‌ها وقت می‌گذرانند، دوست انتخاب می‌کنند، الگو می‌پذیرند، یاد می‌گیرند، پیروی می‌کنند و یاد می‌دهند. بیشتر این افراد در کافه‌ها معتاد سیگار و سیگاری می‌شوند، نوع موسیقی که می‌شنوند را در کافه انتخاب می‌کنند، در نوع پوشش و خوراک از سایر کافه‌نشینان پیروی می‌کنند و تغییر در باورشان در این فضاها اتفاق می‌افتد. بنابراین امروز کافه‌ها نه تنها جایگزین قهوه خانه‌ها شده‌اند، بلکه گاهی جای محافل خانوادگی را نیز می‌گیرند. پس باید بپذیریم که کافه‌نشینی در کنار فضای مجازی از علایق و سلایق و ملزومات نسل جدید است.
امروز نه تنها این فضاها حذف‌شدنی نیست، بلکه باید بپذیریم که کافه و کافه‌نشینی از ملزومات انسان امروز است، بنابراین باید کمک کنیم مسیر بهتری در پیش بگیرد؛ چراکه آینده نوجوانان نه در آموزش و پرورش و دانشگاه که در این فضاها رقم می‌خورد.