شهردار جورقان می‌گوید:
توجه به هویت تاریخی و فرهنگی در احداث شهر جدید

*نازنین ناصری
در سال‌های اخیر که قیمت مسکن سر به فلک کشیده و توان خرید خانه از بسیاری از افراد گرفته شده، دولت اقدام به ساخت مسکن مهر برای اقشار ضعیف جامعه کرده است. اما آیا شهروندان فقط به داشتن سرپناه صرفا در هر منطقه‌ای بدون توجه به مسافت، زیباسازی، گذراندن اوقات فراغت و خیلی از الزامات دیگر با وجود مشکلات اقتصادی و روزمره و فشارهای روحی و روانی به وجود یک آلونک اکتفا کنند؟ در این خصوص گفت‌و‌گویی با «داود احمدی» شهردار جورقان داشتیم و پیشنهاد‌های خوبی را از او شاهد بودیم که در ادامه می‌آید.

احمدی صحبت خود را با سوالی در زمینه ساخت شهر جدید آغاز می‌کند و می‌گوید: در زمینه ساخت شهر جدید ابتدا باید به این سوال پاسخ دهیم که این شهر جدید را به چه علت می‌سازیم و آیا گروه‌های هدف مشخص شده‌اند؟ قطعا برای انسان است. ما باید بدانیم کدام طیف انسان‌ها قرار است در آن سکنی گزینند، جامعه هدف را باید مشخص کنیم در شهر همدان برای نهضت مسکن ملی افرادی که استقبال کردند، دنبال سرپناه هستند که زندگی خود را ادامه ‌دهند. این افراد آیا حق این را ندارند که بپرسند که با چه کسی قرار است همسایه شوند؟ که طبیعتا هر فردی در ذهن خود از این قبیل سوالات را دارد.
موقعیت و تاریخ جورقان
شهردار جورقان با بیان این‌که کمتر شهری در استان وجود دارد که موقعیت جورقان را از لحاظ توسعه‌ای، طبیعی و جغرافیایی داشته باشد و از این شهر می‌توان به عنوان گزینه توسعه شهر استفاده کرد؛ چراکه فاصله آن با مرکز استان ۵ کیلومتر است، می‌گوید: شهر جورقان یک شهر تاریخی است. اگر هر فردی در تاریخ جست‌و‌جو کنند، از مورخین بپرسد که تاریخ این شهر به چه سالی برمی‌گردد و یا از عالمان اهل تسنن و شیعه جویا شوند به هویت و تاریخ این شهر پی خواهند برد؛ ۹۵۰ سال قبل این منطقه عالم‌‌خیز بوده از جمله در حوزه کشاورزی، ضرب‌المثل‌ها و هویت آن که همه در تاریخ موجود است.
احمدی جورقان را شهری بر پایه هویت و فرهنگ یاد می‌کند که هر فردی در این شهر ساکن شده، خود را با این فرهنگ و تاریخ وفق داده است و اظهار می‌کند: در محله گمار که از مشهورترین محله‌های این شهر است، در زمان کریم خان زند از شیراز به این محله نقل مکان کردند و در آن ساکن شدند که با یک زبان و ساختار متفاوت، خود را با این منطقه سازگار کردند و آن را پذیرفتند.
الحاق اراضی به شهر جورقان
احمدی در رابطه با احداث شهر جدید در طرح نهضت مسکن ملی پیشنهاد می‌دهد: صدها هکتار از اراضی جورقان را به محدوده قانونی این شهر الحاق کنیم و شهرداری جورقان هم اعلام آمادگی می‌کند که با مالکین و ادراه مسکن و شهرسازی همکاری کند که بخشی از این اراضی را تحویل مالکان و بخشی را تحویل اداره مسکن و شهرسازی به شرط مشخص‌کردن میزان فضای سبز، معابر و بلوکه‌بندی برای سکنی‌گزیدن هر طیف در بلوک‌های مشخص دهیم و هویت شغلی هر طیف را بر اساس تاریخ آن شغل مشخص کنیم. از این طریق می‌توانیم جامعه صنفی را در کنار هم قرار دهیم.
افزایش میز و صندلی مدیریتی؛ نتیجه احداث شهر جدید
وی اضافه می‌کند: اگر قرار است شهر جدید بسازیم و انسان‌ها را نیز به آن هدایت دهیم، باید از صرف خوابگاه‌‌بودن و ایجاد مکان‌های بزه فاصله بگیریم. ایجاد طرح مسکن ملی با این رویکرد باعث توسعه پایدار شهر همدان خواهد شد. اگر دنبال ایجاد شهر جدید باشیم جز اضافه‌کردن میز و صندلی مدیریتی، چیزی حاصل نخواهد شد. درست است که جامعه ما نیاز به مسکن دارد و مسکن از اساسی‌ترین رکن جامعه امروز محسوب می‌شود، اما باید بدانیم مسکنی که در حال حاضر تحویل جامعه داده شده، چقدر در آمار آسیب های اجتماعی، خودکشی‌ها و بیماری‌های روانی تأثیر گذاشته است؟ در واقع معماری الان با خانه‌های نامناسب آپارتمانی در شأن یک انسان نبوده و خروجی آن چیزی جز بزه‌های اجتماعی و آسیب‌های روانی بیش نبوده است.
ساخت خانه‌های ویلایی در شأن افراد
شهردار جورقان با اشاره به طرح نهضت مسکن ملی در شهر جورقان، مطرح می‌کند: تدبیر درستی که در دولت وقت برای مسکن مهر در جورقان گرفته شد، با فرهنگ ما همخوانی داشت. مسکن مهر در جورقان گران‌تر از خانه‌های شهر است؛ چراکه خانه‌های دو طبقه راه جدا با فرهنگ شهری طراحی شده است.

خانه‌هایی که به عنوان مسکن مهر تحویل مردم می‌دهیم، باید متناسب با آن شغلی باشد که بنیاد تعاون فرهنگیان می‌خواهد در آن‌جا خانه بسازد. این حق یک فرد فرهنگی است که در یک خانه ویلایی زندگی کند نه یک خوابگاه آپارتمانی. چراکه بودن در کنار دانش‌آموزان دوره ابتدایی تا ساعت دو بعد از ظهرحوصله‌ای بس می‌خواهد و در کنار آن وجود مشکلات زندگی در خانه آپارتمانی و همسایگان آن، تفکر ارائه فقط یک سر پناه به متقاضیان درست نیست؛ چراکه این مسیر ۲۰ سال پیش آغاز شده و در حال حاضر با آسیب‌های فراوانی مواجه شده است.
سیاست آپارتمان‌سازی بدون توجه به تبعات اجتماعی
احمدی از پرجمعیت‌ترین شهرک استان سخن به میان می‌آورد و بیان می‌کند: شهرک مدنی، بزرگ‌ترین شهرک همدان با صد هزار جمعیت است و این شهرک در حد یک شهرستان جمعیت دارد. علاوه بر این از نظر اجتماعی رشد نداشته است؛ چراکه فقط مُسکن سرپناه را در اختیار مردم قرار دادیم و به تبعات اجتماعی آن توجه نکردیم. اگر قرار باشد مانند سیاست آپارتمان‌سازی بدون توجه به دیگر موارد دهه‌های قبل در شهر جورقان اجرا شود، ما نمی‌پذیریم این سیاست در شهر ما پیاده شود و همان پیشنهاد می‌کنیم در شهر جدیدی که قرار بوده احداث کنند، اجرا شود. شهرداری جورقان با این پیشنهاد دنبال توسعه درست در جهت انسان محوری و توسعه پایدار بدون ایجاد تبعات اجتماعی است. خانه‌های مناسب با فرهنگ صنفی اشخاص ساخته و در اختیار افراد قرار گیرد نه با آسمان‌خراش‌هایی که فرهنگ شهر جورقان را به خطر بیندازد. گذشته از این موارد مردم جورقان از گذشته در خانه‌های ولایی زندگی کردند و با سیاست آپارتمان سازی مخالف هستند و برای توسعه این شهر با ورود مسکن مهر در قالب آپارتمان سازی استقبال نخواهند کرد.
جورقان؛ مرکز حکمرانی منطقه در زمان قاجار
احمدی به چگونگی روابط اجتماعی در این شهر می‌پردازد و اعلام می‌کند: در جورقان روابط اجتماعی بسیار آسان شکل می‌گیرد من به عنوان شهردار این شهر با خروج از منزل با همسایه، دانش آموز، پیرمرد و یا پیرزن تعامل دارم و امنیت در این شهر برقرار است و اگر این ساختار بهم بخورد قطعا مردم این شهر را ترک خواهند کرد. در یک برهه‌ای از تاریخ قاجاریان، جورقان ۱۷ شاخه روستائی داشته و مرکز حکمرانی منطقه جورقان بوده است و راه ارتباطی این شهر به همدان که از طریق روستای قاسم‌آباد بود در دهه‌های اخیر با احداث فرودگاه قطع شد. اما هویت فرهنگی آن در سایه اماکن مذهبی و نماز جمعه اتفاق افتاده است. همواره از روستاهای نزدیک مانند امزاجرد، دهپیاز، بهرام آباد و آق‌حصار برای نماز جمعه به این شهر می‌آیند و این فرهنگ پابرجاست. مستقر شدن هویت صنفی گفته شده در این شهر با استقبال رو‌به‌رو خواهد شد.