*مهدیس فدایی
با این‌که به حیوانات و طبیعت علاقه زیادی دارم، اما همیشه کلمه محیط زیست برایم عجیب بود. کلمه محیط زیست را که می‌شنوم، اولین چیزی که به ذهنم خطور می‌کند، حیوانات است؛ حیواناتی مانند سگ‌هایی که مدتی پیش شایعه شده بود در شهر نهاوند، به دلیل زیادبودن و آسیب‌رساندن به اموالشان، آن‌ها را قتل‌عام کردند. اما برخی قتل‌عام کردن سگ‌ها را رد می‌کنند و می‌گویند فقط پنجاه سگ بیمار بودند و مجوز کشتن آن‌ها را داشته‌اند. شعار آن‌ها «جان انسان مهم‌تر است یا سگ‌های ولگرد؟» بود. طوری این افراد بی‌رحم هستند که انگار سگ‌ها جان ندارند و زنده نیستند.
این‌روزها برای سلامتی و محافظت از پیروز هرکاری می‌کنند که آسیب نبیند، البته هروقت به قیافه زیبای پیروز نگاه می‌کنم، دلم برای چهره مظلومش ضعف می‌رود. هربار که عکسش را می‌بینم، تنها کاری که از دستم بر می‌آید درخواست خریدن یک پیروز از پدرم است. اما همان‌طور که برای منقرض‌نشدن پیروز تلاش می‌کنیم، حواسمان به حیواناتی که لوازم آرایشی را روی آن‌ها تست می‌کند، نیست. لوازم آرایشی‌هایی که ما روزانه یک یا چند بار از آن استفاده می‌کنیم و هنوز افرادی نیز وجود دارند که از تست کردن لوازم آرایش روی حیوانات باخبر نیستند. سالانه ۲۰هزار خرگوش و ۲۴۰ هزار موش به دلیل تزریق شدن مواد شیمیایی کشته می‌شوند.
هروقت چشمم به لوازم آرایش می‌افتد یاد قیافه مظلوم خرگوش و موش‌هایی که تمام بدنشان زخم است می‌افتم. شکارچی‌هایی که سالانه یک و نیم میلیون پرنده شکار می‌کنند. حتی برای حیوانات نیز تبعیض قائل می‌شوند. از پیروز محافظت می‌کنند و خرگوش، موش، پرنده‌ها و سگ‌ها را موجوداتی بی‌ارزش می‌بینند که هرکاری می‌توانند با آن‌ها بکنند.
در دنیایی زندگی می‌کنیم که با دیدن کشتن یک حیوان خیلی عادی رفتار می‌کنیم، اما از جنازه آدم وحشت داریم.. با تست نکردن لوازم آرایش، شکارنکردن، قتل‌عام نکردن سگ‌ها نه تنها حیوانات منقرض نمی‌شوند، بلکه آن‌ها با زجر نخواهند مرد.