*حسین زندی
*سردبیر
از دیرباز، آب در نزد ایرانیان حرمت داشته و در روایات مذهبی و عرفی، مدام بر احترام به آب تأکید شده است. اما در سه دهه گذشته نه تنها ساختار فکری ایرانیان نسبت به آب تغییر کرده، بلکه نگاه مصرف‌گرایانه و خودخواهی انسان امروز، جایی برای توجه به این عنصر گران‌بها نگذاشته است.
این عنصر حیاتی در استان ما نیز به شدت در حال کم‌شدن و روند خشک‌شدن استان همدان تندتر از سایر مناطق کشور است. افزون بر خشکسالی، مهم‌ترین عامل کم‌شدن سفره‌های زیرزمینی، مدیریت نادرست آب در این استان است. به طور مثال؛ امروز از هشت رودخانه اصلی که از درون شهر جاری می‌شد و ده‌ها قنات پرآب شهر همدان، چیزی نمانده است. روی رودخانه‌ها پوشانده شده و همراه آب، فاضلاب شهری در آن‌ها جریان دارد، بیشتر قنات‌ها در اثر بتن‌ریزی و ساخت‌وسازها کور شده و آنچه باقی مانده به کانال و مسیر فاضلاب بدل شده که آب و فاضلاب را به تصفیه‌خانه می‌رساند و در نهایت از طریق نیروگاه بخار شده و از بین می‌رود. این در حالی است که همین قنات‌ها و رودخانه‌ها مصرف آب شهر ۱۵۰ هزار نفری همدان را در دهه‌های گذشته تأمین می‌کردند.
حال باید پرسید جداسازی فاضلاب از رودخانه و احیای قنات‌ها کم‌هزینه‌تر است یا انتقال آب از استان‌های دیگر به همدان؟ مسلما گزینه اول ارزان‌تر است. اما آیا مدیران به این موضوع فکر می‌کنند؟ امروز باید تمام اراده و عزم مسئولان برای جداکردن آب رودخانه‌ها از فاضلاب شهری و احیای رودخانه‌ها در درون شهر باشد. اما تا این موضوع به عنوان یک مطالبه عمومی از طرف افکار عمومی و مردم مطرح نشود، مسئولان به این مهم توجه نخواهند کرد. با آنچه امروز به عنوان مدیریت آب در استان مطرح است وضعیت از این هم بدتر خواهد شد و به زودی شاهد خشک شدن کامل آب در همدان خواهیم بود.