*روبن نیکوغسیان
*دانشگاه دولتی ایروان، ارمنستان، مدرس مدرسه ارمنی فرهنگ و زبان
از این خبر بس دلخراش و جگرسوز فرو ماندم زیر سایه درخت اندوه و تأسف و سوگواری. هزار افسوس که زین پس موهبت سعادت حضور در پرتو این بزرگوار نخواهیم یافت و مجلس دوستداران و خادمان فرهنگ ایران زمین از یمن حضور جان افزای ایشان محروم و یتیم می‌ماند. بزرگانی هستند که وداع با آنان در هیچ سن و سالی بر دوستان و شاگردان آسان نمی‌نماید و استاد گرامی از نوادر و نوابغ این عصر بودند و چه بسا اگر جایشان در دل دوستان و ایران دوستان برای همیشه تهی ماند، هرچند که روانشان انوشه!
چنان‌چه بر این ضعیف ابواب خوشبختی دیدار این فاضل افضل و خردمند سخت نیکدل و فروتن، در اندک ایامی که به‌شهر لطیف همدان در مجلس دوستان مهربان سپری کردمی، باری بیش گشوده نشد، اما از همان لحظات نخست به‌ژرفی به فضایل اخلاقی و انسانی ایشان پی برده، حیران و متحیر گوش جان به سخنان آراسته به درر غرر دانش نوربخش آن گزیده ابناء باز سپرده، مفتون و مجذوب شخص ایشان شدم. نیز شعله خاطره محبتی که این چراغ مریدان و شمع جویندگان دانش در حق بنده احقرِ اضعف نشان دادند، همیشه در دل این حقیر مشتعل خواهد ماند.
استاد گرامی که سالیان دراز افروزنده مشعل درخشان این مرزوبوم بود و اورنگ مزین ایرانشناسی به حضور ایشان زینت می‌گرفت، ترک نمود مجلس یاران را و کمتر سخنی هست که شاید آشفتگی دل‌ها را وصف کند. گویا که تک‌چشمه این بیابان خشکید و کاروان ماند تشنه و سرگردان.
ولیکن زینهار که جای یأس و نومیدی نیست، چه استاد بی‌یادگار از سپنجی سرای این دیار روانه نشد و این یادگار از سویی میراث مکتوب پر ارزش و گرانمایه اوست و از سویی مهر بی‌نهایتی است که در دل شاگردان و دوستان همیشه منور و چراغ افروز خواهد ماند.
روانشان شاد و یادشان انوش باد! ایدون باد!