*زهرا کرد
موزه آموزش پرورش همدان در بنایی متعلق به صدسال پیش با گنجینه‌ای شگرف از آثار اهدایی و امانی باز هم با دری بسته روبروست و نه تنها از چشم گردشگران که از چشم همشهریان همدانی نیز مغفول مانده است.
این مجموعه غنی که به همت «سید امیر قشمی» دبیر بازنشسته نزدیک به یک دهه جمع آوری شده، در سالنی با آجرهای قدیمی و خاطره انگیز مملو از خاطرات و اشیای گرانبهایی است که به جای برق نگاه مخاطب، خاک حسرت می‌خورند.
این موزه که صفر تا صد جمع‌آوری، چیدمان، تاریخچه و توضیحات مکتوب آن به صورت داوطلبانه و با عشقی که تنها از یک دبیر شیفته برمی آید در دبیرستان ابن سینا سابق دایر شده، به علت نبودن نیروی انسانی بسته است و بازدیده‌کننده عمومی ندارد! چه بسا نسل جدید با مراجعه به این موزه تصویر متفاوتی از گذشتگان را ببینند.
این موزه که از حیث متراژ مساحت قابل قبولی دارد و از نظر معماری بی‌شباهت به سالن موزه سینما نیست، چنان گنجی پنهان، سال‌هاست خاک خورده و نهادهای متولی گردشگری، شهرداری و اداره آموزش پرورش نیز به کلی این سایت غنی از تاریخ فرهنگی همدان را از یاد برده‌اند؛ به گونه‌ای که فقط در مناسبات موقعیتی و صرفا در حضور مقامات به یاد این موزه افتاده و افتخار وجودش را ضمیمه #همدان و موقعیت خویش می‌سازند و باز هم فراموشی و سکوت است که شامل حال این بازمانده از قدیم می‌شود.
این سایت ارزشمند که متشکل از اتاق‌های مجزا با موضوعات متفاوت در زمینه آموزش و پرورش، وسایل کمک آموزشی، عکس‌ها و اسناد قدیمی، کتب درسی و وسایل پیشاهنگی است و با داشتن کتابخانه و بازسازی فضای کلاس درس و مکتبخانه در گذشته، چند ساعتی مخاطب را از عصر نوین جاهلیت که در کشور همسایه تحصیل دختران در مقاطع بالاتر را منع می‌کنند، به دورانی می‌برد که برای جلوگیری از ایجاد مزاحمت برای مدارس دخترانه آژان کشی می‌کردند تا مبادا دست آویزی برای ترک تحصیل دختران ایجاد شود!
حقیقتا آگاهی از این ریشه های فرهنگی نقاط کوچک اتصال به میهنی است که در کوران مشکلات متعدد کماکان اشتراک ارزشمند همه ما ایرانیان است.