*علی پاکدست
باید ایستاد به ستایش آموزگاری که می‌دانست، کسی که آتشی بیاورد و اجاقی برافرخت در برابربادهای سرد و سخت ناآگاهی، ناامیدی، جنگ و فقر… کسی که راه‌های دشوار رفت تا جاده ساز صدها نوجوان بریده راه و نبوده راه باشد.
باید ایستاد به ستایش هنرمندی که با رنگ، نور، سایه و ضرباهنگ افسونگرانه قلم‌مویش به شریان خاکستری تن و جان‌مان رنگ بخشید تا به افق روشن پر امید زندگی ایمان بیاوریم، تا باور کنیم که نقاشی، حاصل انقلاب رنگ است، شور زندگی است و قلم‌مو امتداد تفکر و مداد هزاران حرف و سخن تلخ و شیرین دارد.
باید ایستاد به ستایش هنرمندی که هنرش معتبر می‌کند، خان و مان و مردمان زادگاه‌اش، زادگاه مان را.
باید ایستاد به ستایش هنرمندی که با قلب‌اش زندگی می‌کند، مردی یگانه، سخت کوش و عاشق…
نام او در تاریخ هنر ایران برای همیشه می‌درخشد، نامی آشنا و ارجمند و محترم ….
احمد فتوت
باید ایستاد و ستایش و پاسداری‌اش کرد…برپاااا