*سید امیر قشمی
*مدیر موزه آموزشوپرورش
همان‌گونه که پیش‌بینی می‌شد، تنها چند روز پس از استعفای مدیرکل آموزشوپرورش همدان، اپورتونیسم‌های دلسوز آموزشوپرورش، کار خود را برای تعیین مدیرکل آموزشوپرورش شروع کردند و با تشکیل محافل و دورهم‌نشینی‌های دوستانه با نام‌بردن از تعدادی از افراد که عموماً از نزدیکان و همفکران خودشان هستند، به دنبال آن هستند تا مدیرکل آموزشوپرورش همدان را انتخاب و به تصمیم‌گیران و جامعه فرهنگی استان تحمیل کنند.
اگرچه پیشنهاد و معرفی افراد کاردان و شایسته از سوی جناح‌ها و افراد ذی‌نفوذ به‌منظور تصدی مدیریت‌ها دستگاه‌ها و سازمان‌ها امری عادی و در نظام ما مسبوق به سابقه است، اما آن‌چه در این میان غیرطبیعی و تأمل‌برانگیز است، آن‌که در بین افراد و گزینه‌های مختلف برای تصدی این مسئولیت از کسانی نام برده می‌شود که نه تنها در حد و اندازه مدیرکلی نیستند، بلکه حتی بعضی از این افراد صلاحیت اداره یک منطقه کوچک را هم ندارند.
این‌گونه اقدامات از دو جهت می‌تواند آثار سویی را بر جای گذارد؛ نخست آن‌که معرفی افراد کم‌سواد و کم‌مایه و فاقد بضاعت مدیریتی برای تصدی دستگاه عظیم تعلیم و تربیت استان علاوه بر لوث‌شدن و پائین‌آمدن سطح مدیریت‌ها در آموزشوپرورش، به مرور زمان باعث نارضایتی، بی‌تفاوتی و دلسردی در همکاران و ریزش نیروهای مجرب و کاردان آموزشی‌وپرورشی شده و حساسیت آنان را نسبت به این دستگاه عظیم از بین می‌برد.
دیگر آن‌که معرفی افرادی که توانایی لازم را برای بر عهده گرفتن مدیریت آموزشوپرورش ندارند، ممکن است فرد را دچار توهم کند و در آینده برای خود حقی قائل شود که این امر به مرور زمان می‌تواند تبدیل به آفت سهم‌خواهی حداقل در رده‌های پائین‌تر نظیر معاونت‌ها به روش‌های مختلف از طریق فضا‌سازی‌های مسموم و تخریب مدیران شایسته شود.
فرصت را مغتنم شمرده به عنوان یک بازنشسته و عضو کوچکی از خانواده بزرگ آموزشوپرورش با ذکر حدیثی از حضرت علی (ع) که می‌فرماید: «خداوند رحمت کند مردی را که قدر و اندازه خود را بشناسد و از آن تجاوز نکند»، به همه دوستان و کسانی که از آن‌ها تحت عنوان گزینه احتمالی مدیرکلی نام برده می‌شود و یا احیاناً با آنان در این رابطه صحبت شده است، این نکته را یادآوری می‌کنم که: مدیریت بر آموزشوپرورش به دلیل گستردگی و تنوع در فعالیت‌ها ونیز سروکار داشتن با نیروهایی که عمدتاً تحصیل‌کرده و از نیروهای فکری، فرهیخته و صاحبنظر در جامعه هستند با مدیریت در بخش‌های دیگر بسیار متفاوت است. تنها کسانی به قبول این مسئولیت تن می‌دهند که درخود قابلیت‌هایی سراغ داشته و از هر حیث آمادگی پذیرش این مسئولیت عظیم را دارند؛ چراکه ممکن نیست فردی متعهد باشد و چنین مسئولیتی که با سرنوشت هزاران نفر از آینده‌سازان کشور ارتباط مستقیم دارد، را بپذیرد که خارج از توانایی‌اش است و از انجام آن عاجز باشد.