*یلدا خاکباز
*کارشناس ارشد مردم‌شناسی
این روزها با نگرانی و دلهره در گوشی تلفن همراهمان و یا در تلویزیون، خبرها را دنبال می‌کنیم با آشفتگی دقیقه‌ها، ساعت‌ها پیگیرش می‌شویم. حتی اگر بخواهیم از خواندن و دیدنش هم بگریزیم بالاخره دوستی، آشنایی، همکاری در کوچه، خیابان و ده‌ها مکان دیگر می‌توانند برای ما از این خبر بگویند …حالا تصور کنید روزی که این خبرهای جورواجور را می‌شنویم یک روز خوب باشد. خوابمان، خوراکمان، روابطمان همه و همه تحت تا ثیر قرار می‌گیرد و ما را به درون خودش می‌کشد و بستگی به زخم‌ها و دردهای دیگرمان دارد که این خبر بد، چه اندازه در ما نفوذ کند و چه چیزهای دیگری را به یادمان بیاورد. اگر کودکی پای حرف‌های ما نشسته باشد به دیگری اشاره می‌کنیم که از خبرهای بد دیگر چیزی نگوید یا تلویزیون را خاموش می‌کنیم و سعی می‌کنیم حواس او را پرت کنیم.
چه بخواهیم، چه نخواهیم، دوست داشته باشیم یا نداشته باشیم خبرها آوار می‌شوند و در میانه‌شان دست و پا می‌زنیم. به جرات می‌توانم بگویم شمار کمی از ما می‌دانیم که هنگام بروز یک اتفاق نا خوب، واکنش‌مان چه باشد ما آماده نیستیم، آماده نشده‌ایم برای دیدن و شنیدن خبرهای بد. شاید با خود بپرسید اصلا چرا باید برای خبرهای بد آماده شویم؟ به زیبایی‌ها و خوبی‌ها فکر کنیم، بیاید با خودمان صادق باشیم. فرار از نگرانی، هراس، خشونت و زشتی امکان‌پذیر نیست. این ذهن است که باید آماده شود اما چگونه؟
خبرهایی که از مرگ و یا سختی‌های زندگی دیگران می‌شنویم چگونه هستند؟ چه تاثیری بر ما دارند؟ چقدر دل ما را می‌سوزانند؟ درست است بستگی به خبر هم دارد، گاهی بعضی خبرها خاصِ آدم‌بزرگ‌ها و سیاست ِ آن‌هاست چه لزومی دارد کودک را وارد بازی آن خبرها کنیم؟ یا چند بار برایتان پیش آمده که در میان عکس‌ها و فیلم‌ها تصویر یک کودک آسیب‌دیده دلتان را به درد آورده است؟ زاویه دید آن گزارشگر یا عکاسی که سعی کرده است تا با انتشار آن علاوه تاثیرگذاری مانعی باشد برای به وجود نیامدن دوباره آن روخداد ِ غم انگیز.
اما میان این همه درد آیا می‌توان از زیبایی گفت؟ آیا می‌توان کودکان را وارد بازی خبری و رسانه‌ای آدم‌بزرگ‌ها نکرد؟ آیا اصلا می‌توان درد را زیبا بیان کرد؟ از سختی‌های زندگی و زندگی‌های سخت. نه به معنی نادیده گرفتن سختی‌ها و دردها چراکه بدون شک چگونه بیان کردن مهم است. ادبیات بسیار زیبا می‌تواند درد را زیبا بیان کند البته به شرط آن‌که در بیان آن قضاوت ما آدم‌بزرگ‌ها دخیل نباشد و ما فقط روایت‌کننده آن موضوع با زبان ادبیات باشیم چگونه بیان کردن رسالت ادبیات است، به ویژه ادبیات کودکان که می‌تواند التیام‌بخش زخم‌ها باشد و نور امیدی در فردای صلح ِ جهانی که پیش ِ رو خواهیم داشت.