داستانک

*مینا احمدی پارسا غم زده ایستاده بود به شانه‌زدن موهای مجعد و پر پیچ و تاب گیسو، اسمش را خودش گذاشته بود . از وقتی جنین توی شکم چرخیده بود و توده سیاه و سفیدی…

*احسان فکا *نویسنده شب که به خانه برگشتی به خیابان اصلی نپیچ، جهان‌نما یا علی‌آباد پشت شهرک، شکریه یا اعتمادیه، جهان‌پهلوان تختی هم خیابانی است، روحش شاد، بزن…

*احسان فکا *نویسنده گفت یه کم از توت‌فرنگی‌ها رو نگهدار می‌خوام مربا درست کنم بعد گفت بخور همه‌شو مادر جان می‌گم دیهیمی دوباره بگیره. دیهیمی کجا…

*مهسا یعقوبی زمان برای من از حرکت ایستاده بود. نه شوقی به زندگی داشتم، نه ترسی از مرگ... محکم او را در آغوش خود نگه داشته بودم. نکند باز از ترس به خود بلرزد.…

*مینا احمدی پارسا آفتاب مستقیم تو فرق سرم بود. نشستم روی جدول کنار خیابان نزدیک درخت و جلوتر بابا را می‌دیدم که با دستمال مشکی قرمزش عرق پیشانی می‌گیرد و گاهی…

*احسان فکا *نویسنده شام آبگوشت است. این را نیم ساعتی است می‌دانم. به کسی اما نمی‌گویم. کلاس‌های دبیرستان ابن‌سینا شیبی ملایم به جنوب دارد، بیرونش دو بلدوزر…

*احسان فکا *نویسنده فیلم‌های وی ‌اچ اس را با خودش برد، با دستگاه کوچک نوار برگردان با مارک جانسون. خانه‌ جدید را دوست داشت، خانه‌ یک پنجره‌ اضافه داشت، یک…

*احسان فکا *نویسنده اسمش رنگ داده بود رو سجل قدیمی و همون‌طور محو مونده بود، اسم بابای خدابیامرزش نه، ماشالله. صفدر دلون صداش می‌کردن، از کف پا تا سقف…

*احسان فکا *نویسنده بعد از این‌که، این یادداشت رو نوشتم، باید قهوه آسیاب کنم، بعد برم حافظه‌ قابل حمل رو پر کنم موسیقی، یه دونه افغانی هم برای محسن مهتر هومان…

*احسان فکا *نویسنده می‌شکست با صدای کریستالی‌اش روی برنج هاون که زیر و رو شده، نشسته بود روی چادر نماز گلدار دونه دونه با دست‌های پیر اما زنده‌اش حبه‌ها…